Verrassing

 

Enkele dagen geleden ontvingen we van mijn werkgever een reep chocolade. Heel erg leuk natuurlijk om een dergelijke kleinood te ontvangen. Klein gebaar, maar zegt heel veel. Wel riep,  bij het uit de brievenbus halen van de chocolade, deze handeling de volgende herinnering bij me op.

 Op het moment dat ik een ronde, gegalvaniseerde buis van 180 cm in beton had gegoten, kon ik nog niet bevroeden dat dit klusje mij èxtra werk zou opleveren. Toen de paal in de grond zat bij mij voor het huis, kon ik nog niet weten dat onze werkgever in de zomer een chocoladereep zou versturen. Wat de aanleiding voor het verzenden door mijn werkgever van de lekkernij was weet ik niet meer.

 De paal voor mijn huis, gelegen op het zuidwesten, diende als bevestigingspunt voor een metalen brievenbus. De brievenbus stond- en staat er nog steeds, de hoogte had ik zó ingesteld dat de postbezorger zonder ingewikkelde manoeuvres bij de gleuf kon. In die periode was het buiten tussen 25 en 30° Celsius.  Genadeloos, van vroeg tot laat, deed de koperen ploert zijn werk.

 Erg trouw zijn we niet als het gaat om het ledigen van de brievenbus. Vaste afspraken hebben we hier niet over. Soms haalt mijn vrouw de bus leeg en een volgende  keer doe ik dat. Ook komt het voor dat we van elkáár denken de bus te hebben geledigd. 

Het niet op tijd ledigen van een brievenbus hoeft geen ernstige gevolgen te hebben, daar het metalen omhulsel de poststukken tegen alle weersomstandigheden zou moeten beschermen. Nou, ik kan u dit vertellen, de bus beschermde de uit cacaobonen  gewonnen verrassing niet tegen een fel brandende zon. Regen of kou zou geen probleem zijn geweest. De zon had van de chocoladereep in zijn metalen cocon een plas van chocolademelk gemaakt die de bodem van de brievenbus bedekte. De overige poststukken waren aan de onderkant gechocolateerd.

 Het reinigen van het besmeurde heeft waarschijnlijk meer tijd gekost dan het consumeren van de “Tony” zou hebben gedaan.

Haarklem?

Velen zullen met mij onderstaand voorwerp als haarklem herkennen. Hiermee kunnen mensen; ik zeg dus "mensen", je moet uitkijken tegenwoordig, hun haar bij elkaar knopen. 

In de praktijk denk ik dat vooral dames dit voorwerp gebruiken. Uitgaande van mezelf; ik heb dit voorwerp nog nooit nodig gehad, zelfs niet toen ik in de jaren '70 met haar tot op de schouders rondliep. Een hulpmiddel dus om haar te fatsoeneren.

Vandaag zou onze jongste kleinzoon bij ons aanwezig zijn. Z'n vader en moeder hadden andere, belangrijke zaken te doen waarbij het niet handig was dat de kleine Jonah daarbij aanwezig was. In dergelijke gevallen komen de kleinzoons bij opa en oma. Ze vinden het zonder uitzondering erg leuk om te komen en willen meestal aan het einde van de dag niet weer weg, dit speelt vooral bij onze jongste kleinzoon.

In de ochtend werden ze gebracht. Vanuit de woonkamer zag ik hun auto stoppen. Mama zat achter het stuur en stapte als eerste uit om het achterportier van hun auto te openen zodat Jonah uit zijn kinderstoel kon worden bevrijd. 

Als Jonah komt is het altijd weer een verrassing wat hij van huis heeft meegebracht. Niet dat wij niet genoeg speelgoed hebben, nee, Jonah heeft voorkeur voor twee soorten speelgoed waar hij het liefst mee speelt.

Kleine speelgoedauto's die in zijn knuistjes passen en dinosaurussen, waarvan hij meer soorten kan opnoemen dan ik zou kunnen. Overigens is het zo dat wanneer hij 's avond huiswaarts gaat, meestal met meer vertrekt dan waarmee hij is gekomen. Alles verdwijnt in zijn rugzak.

Zo ook deze morgen. Opgetogen kwam hij uit de auto. In de ene hand zijn rugtas en in de andere een voorwerp dat ik in eerste instantie niet kon thuisbrengen. Het was in mijn ogen geen auto of speelgoed.

Toe het gezelschap de kamer in kwam vroeg ik uiteraard gelijk aan de kleine wat hij allemaal bij zich had. Natuurlijk de rugtas, maar dat was duidelijk. De inhoud zou zo ongeveer wel hetzelfde zijn als bij alle voorgaande bezoeken aan opa en oma.

"Wat heb je in je hand?" vroeg ik uiteraard. Zijn antwoord verbaasde me, maar ik had het bij iets langer nadenken wel kunnen ontdekken.

Uit zijn antwoord bleek dat hij geen haarklem bij zich had zoals u en ik hadden vermoed.

Jonah heeft een imaginaire vriend. Deze keer had hij die meegenomen. Wij hadden zijn vriend nog niet eerder gezien maar zijn ouders bevestigden dat hij thuis zeer regelmatig met zijn vriend aan het spelen is.

In zijn verbeelding zag de kleine in de haarklem de bek van een dinosaurus en rondom dat gebit fantaseerde hij waarschijnlijk een prehistorisch monster.

Scherpe tanden heeft hij wel.

Wat ik nu heb meegemaakt……..

Regelmatig verblijven alle, of in ieder geval een gedeelte van onze kleinkinderen, een dag of een gedeelte hiervan bij ons. Met regelmatig bedoel ik trouwens vaak. Reden hiervan is dat de ouders werken. Dus zijn opa en oma de aangewezen personen om een gedeelte van de opvang en opvoeding over te nemen. Spelen- en leren delen- is daar een belangrijk onderdeel van.

Om de haverklap moet er dus ook nieuw, of in ieder geval ander  speelgoed worden aangeschaft.

Op marktplaats was een skelter voor de jongsten al snel gevonden. Het werd een “Berg”. Dit merk is het meest Bokito proof; zo zegt men. Het vehikel had enige onderhoud nodig en kon worden afgehaald in de omgeving van Valthermond. Aangezien het vakantie was; wij die dag geen kinderen hadden, hadden we alle tijd van de wereld om op het afgesproken tijd het speelgoed op te halen bij de toen nog eigenaar van de Berg. Later, toen we aankwamen bij de verkoper bleek het om een veehouder te gaan waarvan de jongste telg te groot voor de skelter was geworden.

Volgens onze TomTom was het adres waar we moesten zijn niet in de bewoonde wereld. We doorkruisten akkers met aardappelen; vooral aardappelen. Percelen zo zagen we,  werden gescheiden door slootjes of een zanderig landweggetje. In de buurt van boerderijen veranderde het landschap van aardappelvelden naar grazige weiden waar vee, in welke verschijning dan ook, tevreden deed waar grazers het best in zijn.

“Ik zag een koe zonder hoorns”, riep mijn vrouw toen we op een weg reden die een weiland in twee helften leek te scheiden. Ze riep dit met een stemgeluid die zeker een octaaf hoger lag dan haar normale spreekstem. Doordat ik zelf mijn aandacht op de weg moest houden heb ik dit fenomeen niet zelf kunnen aanschouwen maar bedacht dat we tijd genoeg hadden om naar de boerderij te rijden om de boer te vragen wat dit voor verschijnsel was dat mijn vrouw had waargenomen. Eenmaal op het erf aangekomen kwam de landbouwer, die ons blijkbaar had zien aankomen, naar ons toe komen. “Wat kan ik voor u doen”? vroeg de man. Het was een man van een jaar of vijftig met een markant gezicht en een stem als een dragonder. 

De boer hoorde het verhaal van mijn vrouw, die vertelde wat ze had gezien, aan , knikte en zei dat hij het ging uitleggen. “Mevrouw”, zo sprak de boer. Als koeien op stal staan bestaat het gevaar dat ze elkaar verwonden met hun hoorns. Daarom worden hoorns  wel eens verwijderd waar de koeien  overigens geen hinder van hebben. Om dit probleem op te lossen hebben wetenschappers genetisch gemodificeerde koeien gecreëerd die geen hoorns krijgen.

Ook zijn er enkele rassen die zonder hoorns worden geboren en die ook niet op latere leeftijd zullen krijgen.

De koe mevrouw, die u daar in mijn  weiland zag staan was echter een paard.

Zij hebben per definitie geen hoorns.

Ongeveer twintig minuten later waren we onderweg naar huis met een skelter in de kofferbak, gekrenkte trots en een lege portemonnee.