Kerstboom 2023

 

De feestdagen naderen met rasse schreden. In kalm tempo is iedereen naar het hoogtepunt van de jaarlijkse feestdagen aan het werken; namelijk het Kerstfeest. Een tijd van bezinning.

Je bezoekt vrienden of familie, stuurt kaartjes naar mensen die je weinig of nooit ziet, maar waar je met enige regelmaat nog wel aan denkt. Mensen zijn met Kerst ook aardiger voor elkaar, geven elkaar cadeautjes, een flesje wijn maar in het beste geval worden grote of kleine kwesties uitgepraat met de intentie om het weer goed te maken. Dat is- en dat doet Kerst met mensen. Maar zeker niet op de laatste plaats, vieren we de geboorte van Jezus.

Zo zijn ook wij aan het voorbereiden. “Haal jij ergens een Kerstboom vandaan?” vroeg mijn vrouw.

En de Geest van Kerst schijnt nu al te werken. Op mijn allerliefst antwoordde ik: Tuurlijk lieve schat. Hoe hoog moet hij ongeveer zijn? Tussen 1,5- en 2 meter, was haar antwoord. “Komt voor de bakker”, zei ik en ging vervolgens op pad.

In het tuincentrum aangekomen kon ik kiezen uit een blauwe spar of een groene Nordman. Zonder dat we dit hadden besproken koos ik voor groen. Traditioneel, ouderwets zo u wilt.

Wat we ook niet hadden besproken was of het boompje ná de Kerst of in de tuin moest worden gepoot of op de brandstapel zou belanden.

Geheel zelfstandig heb ik besloten om het boompje, en tijdelijke drager van allerlei prullaria, na het feest proberen te reanimeren in de volle grond.

Wijzend naar een berg Kerstbomen zei ik tegen de verkoper: “die wil ik graag mee”. Welke precies? vroeg de verkoper. Ik kon me die vraag wel voorstellen want ik wees naar een muur van groen. Het zou knap zijn geweest als de goede man de juiste boom zou hebben gepakt. “Die daar” zei ik en tegelijkertijd wijzend naar een boom die aan de juiste hoogte voldeed. Deze? Ja, die met eeehhh, stamelde ik. 

 Opeens was ik het kwijt. Soms heb je wel eens dat je niet op een voor de hand liggend woord kunt komen. Tenminste, ik heb dat wel eens.

Doordat ik niet gelijk op het gezochte woord kwam dat ik had willen gebruiken, zei ik: Die boom met wortels.

“Doen we” sprak de verkoper; hij sloeg de boom onder zijn armen en liep er vervolgens mee naar de achterkant van de stapel bomen om, buiten mijn zicht, te verpakken als een rollade om mij vervolgens de boom te overhandigen.

Na het betalen keerde ik met, toen nog een voldaan gevoel, huiswaarts. Nadat de boom stond wist ik het woord weer waar ik enige tijd naar had gezocht. We zeggen over het algemeen: een boom met kluit.

Dit troffen we aan toen de boom uit het rolladenetje kwam. Een boom met wortel.

Fijne feestdagen gewenst.

Verrassing

 

Enkele dagen geleden ontvingen we van mijn werkgever een reep chocolade. Heel erg leuk natuurlijk om een dergelijke kleinood te ontvangen. Klein gebaar, maar zegt heel veel. Wel riep,  bij het uit de brievenbus halen van de chocolade, deze handeling de volgende herinnering bij me op.

 Op het moment dat ik een ronde, gegalvaniseerde buis van 180 cm in beton had gegoten, kon ik nog niet bevroeden dat dit klusje mij èxtra werk zou opleveren. Toen de paal in de grond zat bij mij voor het huis, kon ik nog niet weten dat onze werkgever in de zomer een chocoladereep zou versturen. Wat de aanleiding voor het verzenden door mijn werkgever van de lekkernij was weet ik niet meer.

 De paal voor mijn huis, gelegen op het zuidwesten, diende als bevestigingspunt voor een metalen brievenbus. De brievenbus stond- en staat er nog steeds, de hoogte had ik zó ingesteld dat de postbezorger zonder ingewikkelde manoeuvres bij de gleuf kon. In die periode was het buiten tussen 25 en 30° Celsius.  Genadeloos, van vroeg tot laat, deed de koperen ploert zijn werk.

 Erg trouw zijn we niet als het gaat om het ledigen van de brievenbus. Vaste afspraken hebben we hier niet over. Soms haalt mijn vrouw de bus leeg en een volgende  keer doe ik dat. Ook komt het voor dat we van elkáár denken de bus te hebben geledigd. 

Het niet op tijd ledigen van een brievenbus hoeft geen ernstige gevolgen te hebben, daar het metalen omhulsel de poststukken tegen alle weersomstandigheden zou moeten beschermen. Nou, ik kan u dit vertellen, de bus beschermde de uit cacaobonen  gewonnen verrassing niet tegen een fel brandende zon. Regen of kou zou geen probleem zijn geweest. De zon had van de chocoladereep in zijn metalen cocon een plas van chocolademelk gemaakt die de bodem van de brievenbus bedekte. De overige poststukken waren aan de onderkant gechocolateerd.

 Het reinigen van het besmeurde heeft waarschijnlijk meer tijd gekost dan het consumeren van de “Tony” zou hebben gedaan.

Haarklem?

Velen zullen met mij onderstaand voorwerp als haarklem herkennen. Hiermee kunnen mensen; ik zeg dus "mensen", je moet uitkijken tegenwoordig, hun haar bij elkaar knopen. 

In de praktijk denk ik dat vooral dames dit voorwerp gebruiken. Uitgaande van mezelf; ik heb dit voorwerp nog nooit nodig gehad, zelfs niet toen ik in de jaren '70 met haar tot op de schouders rondliep. Een hulpmiddel dus om haar te fatsoeneren.

Vandaag zou onze jongste kleinzoon bij ons aanwezig zijn. Z'n vader en moeder hadden andere, belangrijke zaken te doen waarbij het niet handig was dat de kleine Jonah daarbij aanwezig was. In dergelijke gevallen komen de kleinzoons bij opa en oma. Ze vinden het zonder uitzondering erg leuk om te komen en willen meestal aan het einde van de dag niet weer weg, dit speelt vooral bij onze jongste kleinzoon.

In de ochtend werden ze gebracht. Vanuit de woonkamer zag ik hun auto stoppen. Mama zat achter het stuur en stapte als eerste uit om het achterportier van hun auto te openen zodat Jonah uit zijn kinderstoel kon worden bevrijd. 

Als Jonah komt is het altijd weer een verrassing wat hij van huis heeft meegebracht. Niet dat wij niet genoeg speelgoed hebben, nee, Jonah heeft voorkeur voor twee soorten speelgoed waar hij het liefst mee speelt.

Kleine speelgoedauto's die in zijn knuistjes passen en dinosaurussen, waarvan hij meer soorten kan opnoemen dan ik zou kunnen. Overigens is het zo dat wanneer hij 's avond huiswaarts gaat, meestal met meer vertrekt dan waarmee hij is gekomen. Alles verdwijnt in zijn rugzak.

Zo ook deze morgen. Opgetogen kwam hij uit de auto. In de ene hand zijn rugtas en in de andere een voorwerp dat ik in eerste instantie niet kon thuisbrengen. Het was in mijn ogen geen auto of speelgoed.

Toe het gezelschap de kamer in kwam vroeg ik uiteraard gelijk aan de kleine wat hij allemaal bij zich had. Natuurlijk de rugtas, maar dat was duidelijk. De inhoud zou zo ongeveer wel hetzelfde zijn als bij alle voorgaande bezoeken aan opa en oma.

"Wat heb je in je hand?" vroeg ik uiteraard. Zijn antwoord verbaasde me, maar ik had het bij iets langer nadenken wel kunnen ontdekken.

Uit zijn antwoord bleek dat hij geen haarklem bij zich had zoals u en ik hadden vermoed.

Jonah heeft een imaginaire vriend. Deze keer had hij die meegenomen. Wij hadden zijn vriend nog niet eerder gezien maar zijn ouders bevestigden dat hij thuis zeer regelmatig met zijn vriend aan het spelen is.

In zijn verbeelding zag de kleine in de haarklem de bek van een dinosaurus en rondom dat gebit fantaseerde hij waarschijnlijk een prehistorisch monster.

Scherpe tanden heeft hij wel.

Wat ik nu heb meegemaakt……..

Regelmatig verblijven alle, of in ieder geval een gedeelte van onze kleinkinderen, een dag of een gedeelte hiervan bij ons. Met regelmatig bedoel ik trouwens vaak. Reden hiervan is dat de ouders werken. Dus zijn opa en oma de aangewezen personen om een gedeelte van de opvang en opvoeding over te nemen. Spelen- en leren delen- is daar een belangrijk onderdeel van.

Om de haverklap moet er dus ook nieuw, of in ieder geval ander  speelgoed worden aangeschaft.

Op marktplaats was een skelter voor de jongsten al snel gevonden. Het werd een “Berg”. Dit merk is het meest Bokito proof; zo zegt men. Het vehikel had enige onderhoud nodig en kon worden afgehaald in de omgeving van Valthermond. Aangezien het vakantie was; wij die dag geen kinderen hadden, hadden we alle tijd van de wereld om op het afgesproken tijd het speelgoed op te halen bij de toen nog eigenaar van de Berg. Later, toen we aankwamen bij de verkoper bleek het om een veehouder te gaan waarvan de jongste telg te groot voor de skelter was geworden.

Volgens onze TomTom was het adres waar we moesten zijn niet in de bewoonde wereld. We doorkruisten akkers met aardappelen; vooral aardappelen. Percelen zo zagen we,  werden gescheiden door slootjes of een zanderig landweggetje. In de buurt van boerderijen veranderde het landschap van aardappelvelden naar grazige weiden waar vee, in welke verschijning dan ook, tevreden deed waar grazers het best in zijn.

“Ik zag een koe zonder hoorns”, riep mijn vrouw toen we op een weg reden die een weiland in twee helften leek te scheiden. Ze riep dit met een stemgeluid die zeker een octaaf hoger lag dan haar normale spreekstem. Doordat ik zelf mijn aandacht op de weg moest houden heb ik dit fenomeen niet zelf kunnen aanschouwen maar bedacht dat we tijd genoeg hadden om naar de boerderij te rijden om de boer te vragen wat dit voor verschijnsel was dat mijn vrouw had waargenomen. Eenmaal op het erf aangekomen kwam de landbouwer, die ons blijkbaar had zien aankomen, naar ons toe komen. “Wat kan ik voor u doen”? vroeg de man. Het was een man van een jaar of vijftig met een markant gezicht en een stem als een dragonder. 

De boer hoorde het verhaal van mijn vrouw, die vertelde wat ze had gezien, aan , knikte en zei dat hij het ging uitleggen. “Mevrouw”, zo sprak de boer. Als koeien op stal staan bestaat het gevaar dat ze elkaar verwonden met hun hoorns. Daarom worden hoorns  wel eens verwijderd waar de koeien  overigens geen hinder van hebben. Om dit probleem op te lossen hebben wetenschappers genetisch gemodificeerde koeien gecreëerd die geen hoorns krijgen.

Ook zijn er enkele rassen die zonder hoorns worden geboren en die ook niet op latere leeftijd zullen krijgen.

De koe mevrouw, die u daar in mijn  weiland zag staan was echter een paard.

Zij hebben per definitie geen hoorns.

Ongeveer twintig minuten later waren we onderweg naar huis met een skelter in de kofferbak, gekrenkte trots en een lege portemonnee. 

Verhuizen

Gerard en Ineke zijn een echtpaar die vlak bij ons wonen en regelmatig bij ons binnenwippen voor raad en daad of om hun verhaal met ons te delen.
Familie- en familiebanden zijn voor hen belangrijk en staan dan ook altijd hoog op hun agenda.
"Oma wordt minder en gaat naar een verzorgingstehuis binnenkort" zo sprak Gerard kortgeleden bij ons aan de koffietafel.
Ze woonde nog zelfstandig maar door een paar keer flink te zijn gevallen en in het ziekenhuis te zijn opgenomen zou aan die zelfstandigheid een einde komen.
Oma woonde sinds jaar en dag in het zelfde grote huis en u weet, dan heb je heel veel spulletjes die niet mee kunnen naar het nieuwe woonadres.
Gerard en Ineke hebben alle spulletjes die oma mee wilde nemen in haar nieuwe onderkomen geplaatst, foto's opgehangen en alle andere zaken waar oma waarde aan hechte een plaats gegeven.
Na een korte, onrustige periode is oma nu content met haar huidige woonsituatie.

Gerard stond enig dagen later bij ons op de vloer. Mijn vrouw en ik zaten aan de koffietafel, Gerard bleef nog even staan.
"Wij hebben ook allemaal spulletjes van oma gekregen, deze zitten in dozen en de schilderijen die we kregen staan in huis" zo sprak Gerard.
Uit de omschrijving van de spullen konden we opmaken dat oma van Katholieke huize was. Gerard stond nog steeds in het midden van de kamer enthousiast over zijn verkregen schatten te praten.
Hij begon de schilderijen te omschrijven. "Er is ook een grote bij". Wat staat er op? vroegen mijn vrouw en ik in koor.
Gerard, nog steeds staand, hief zijn rechterhand in de lucht en maakte hiermee een beweging van links naar rechts en was ongeveer een meter lang. Terwijl hij deze beweging maakte, keek hij naar de in beweging zijnde hand alsof de titel van het schilderij in de lucht geschreven stond. Ik denk dat Gerard dat op dat moment ook dacht.
Tegelijk met de omschreven beweging sprak Gerard, serieus en haast op sacrale toon, de titel van het schilderij uit:
"Jezus aan de stamtafel"
Ik zag gelijk de humor hiervan in en dit blog was geboren.
Toen Leonardo da Vinci in 1498 de laatste hand legde aan het enorme fresco had hij deze titel nooit kunnen bedenken. Nu, enkele weken na dit voorval, denk ik nog regelmatig aan Leonardo; en Gerard.

Nederlandse taal is prachtig!

Doordat ik totaal niet geschoold ben in de Nederlandse taal of in het toevertrouwen van tekst aan papier, denk ik wel vaak aan de reden van de lust om te schrijven. Wat is er nou zo leuk aan het zorgvuldig kiezen van woorden en deze in de (voor mij) juiste volgorde te zetten?
Het grote plezier ligt voor mij gelegen in het feit dat onze spreektaal zo totaal anders is dan de schrijftaal.
Er zijn duizenden voorbeelden te noemen. Ik zal me beperken tot twee. De eerste tekst is van Boudewijn de Groot en luidt al volgt:
"Zo te sterven op het water met je vleugels van papier
Zomaar drijven na 't vliegen in de wolken drijf je hier
Met je kleuren die vervagen zonder zoeken zonder vragen
Eindelijk voor altijd rusten en de bloemen die je kuste
Geuren die je hebt geweten
Alles kan je nu vergeten
Op het water wieg je heen en weer
Zo te sterven op het water met je vleugels van papier"
Een duidelijk voorbeeld van schrijftaal lijkt me

De tweede tekst is van Guus Meeuwis.
"Op de vloer ligt een lege fles wijn
En kledingstukken die van jou of mij kunnen zijn"
Over het laatste valt nog het een en het ander te zeggen. Kledingstukken die van jou of mij kunnen zijn.  Deze tekst kan ik me voorstellen op een zaterdagochtend in een sportkleedkamer waar jongens of meisjes na afloop van hun wedstrijd na het douchen hun kleren weer moeten bij elkaar zoeken en aantrekken. Alles ligt door elkaar. Zo wil het wel eens gebeuren dat je zoon met een vreemd t-shirt, sokken of jas weer thuis komt. Genoemde kledingstukken wisselen dan tijdelijk van eigenaar. Deze jongenskleren zijn immers gemakkelijk uitwisselbaar.
Ingewikkelder ligt het bij het verhaal van Guus. In de volledige tekst wordt gesuggereerd dat hij de nacht met een vrouw heeft doorgebracht. Sekse specifieke kleding op de grond zou logisch zijn en is niet uitwisselbaar. Bij Guus is dus blijkbaar de kleding die op de grond ligt wel door beide bed partners van de afgelopen nacht te dragen.
U mag uw eigen conclusie trekken.

Vakantiestress

In een eerder blog schreef ik al eens dat we het vorige jaar een wereldreis hadden gemaakt maar dat we het jaar erop ergens anders naar toe wilden.

Net als in voorgaande edities van vakantieplanningen zal ook dit jaar het uitzoeken van een geschikt vakantieadres weer de nodige kopzorgen opleveren.

We hebben beide immers onze specifieke wensen. We begonnen met een lijstje te maken van voorwaarden waaraan ons verblijf moest voldoen.

We hebben een jaar achter de rug waarin ons mensen zijn ontvallen, ziek zijn geworden, geboortes plaatsvonden, mensen juist niet zwanger mochten worden, een nummertje misten voor de bingo, verhuizingen die aanstaande zijn, en nog veel meer leuke, maar vooral ook minder leuke dingen.

We wilden eigenlijk onthaasten; weg van wifi, internet, tv, of beschaving in het algemeen.

Naar een plek waar geen winkels zijn of toerisme. Waar belangrijke beslissingen in de gemeenschap nog werden genomen door passanten die toevallig het stamhoofd kenden. Een plek waar het niet uitmaakt wat je kunt; maar waar het veel belangrijker is wie je kent.

Waar je mensen kunt observeren bij hun dagelijkse bezigheden en daarbij wil ik noemen; vissen, omhangen en een praatje met je dorps- of stamgenoten maken, thuis op de bank hangen met in de ene hand een sigaret en in de andere een flink glas eigengestookte jenever.

Om onze wensen in een zin te vangen; het moest er primitief zijn en dus weinig voorzieningen en totaal geen uitzicht op enige verbetering in de komende jaren.

Een plek waarvan Nederlanders denken: hoe kunnen deze mensen hier wonen en leven.

Zo droomden en fantaseerden we nog enige tijd verder en de meest exotische oorden passeerden de revue, Borneo, Polen, Marokko, Nepal, USA, ja zelfs USA.

Naar al deze landen, maar het rijtje is lang niet compleet, wil je als toerist graag naar toe, maar na twee weken met gierende banden op huis aan. De plaatsen die wij in gedachten hadden voldeden aan onze eisen.

De volgende dag kreeg ik een appje van mijn vrouw. Ze schreef: "Ik heb alles nog eens doorgelezen over onze droomvakantie. Gestreept en aangevuld. Ik heb de plek gevonden die het meest aan onze hoge eisen voldoet. Inderdaad, we blijven thuis. Hier hebben we alles om onze vakantie te doen laten slagen".