Verhuizen

Gerard en Ineke zijn een echtpaar die vlak bij ons wonen en regelmatig bij ons binnenwippen voor raad en daad of om hun verhaal met ons te delen.
Familie- en familiebanden zijn voor hen belangrijk en staan dan ook altijd hoog op hun agenda.
"Oma wordt minder en gaat naar een verzorgingstehuis binnenkort" zo sprak Gerard kortgeleden bij ons aan de koffietafel.
Ze woonde nog zelfstandig maar door een paar keer flink te zijn gevallen en in het ziekenhuis te zijn opgenomen zou aan die zelfstandigheid een einde komen.
Oma woonde sinds jaar en dag in het zelfde grote huis en u weet, dan heb je heel veel spulletjes die niet mee kunnen naar het nieuwe woonadres.
Gerard en Ineke hebben alle spulletjes die oma mee wilde nemen in haar nieuwe onderkomen geplaatst, foto's opgehangen en alle andere zaken waar oma waarde aan hechte een plaats gegeven.
Na een korte, onrustige periode is oma nu content met haar huidige woonsituatie.

Gerard stond enig dagen later bij ons op de vloer. Mijn vrouw en ik zaten aan de koffietafel, Gerard bleef nog even staan.
"Wij hebben ook allemaal spulletjes van oma gekregen, deze zitten in dozen en de schilderijen die we kregen staan in huis" zo sprak Gerard.
Uit de omschrijving van de spullen konden we opmaken dat oma van Katholieke huize was. Gerard stond nog steeds in het midden van de kamer enthousiast over zijn verkregen schatten te praten.
Hij begon de schilderijen te omschrijven. "Er is ook een grote bij". Wat staat er op? vroegen mijn vrouw en ik in koor.
Gerard, nog steeds staand, hief zijn rechterhand in de lucht en maakte hiermee een beweging van links naar rechts en was ongeveer een meter lang. Terwijl hij deze beweging maakte, keek hij naar de in beweging zijnde hand alsof de titel van het schilderij in de lucht geschreven stond. Ik denk dat Gerard dat op dat moment ook dacht.
Tegelijk met de omschreven beweging sprak Gerard, serieus en haast op sacrale toon, de titel van het schilderij uit:
"Jezus aan de stamtafel"
Ik zag gelijk de humor hiervan in en dit blog was geboren.
Toen Leonardo da Vinci in 1498 de laatste hand legde aan het enorme fresco had hij deze titel nooit kunnen bedenken. Nu, enkele weken na dit voorval, denk ik nog regelmatig aan Leonardo; en Gerard.