Het was druk geweest deze ochtend. Toen de bezoekers weg
waren nam ik mezelf even de tijd om een sanitaire stop in te lassen. Dit kon in
mijn geval staand gebeuren maar was wel erg nodig.
Wandelend over de gang stonden de kantoordeuren van mensen
die aan het werk waren open. Dat is bij ons gebruikelijk wanneer je geen bezoek
of vergadering hebt. Onwillekeurig keek ik bij de eerste kamer naar binnen. Ze
had het brilletje op het puntje van haar neus en merkte niet dat ik langskwam.
Uit het tweede kantoor kwam het geluid van iemand die aan het bellen was.
“Kun je mij vertellen wanneer we naar het einde van de
tijden gaan?”, hoorde ik haar vragen aan de persoon die aan de andere kant haar
gesprekspartner was. Welke sekte heb ik nou aan boord dacht ik; heeft ze een
kort lijntje met God of iets of iemand anders die hier over gaat?
Zou het te maken hebben met haar naderend eind van haar
werkzame leven?
Toen die gedachten door me heen gingen deed ik een stap
terug. Mijn drang om te toiletteren was een stuk minder geworden maar niet
verdwenen. Ik keek tijdens het achteruitstappen haar kamer binnen.
“Heb ik dat nou goed verstaan?”vroeg ik. Theater zei ze,
we gaan naar het theater.
Min of meer gerustgesteld gaf ik vervolgens gehoor aan de
roep van de natuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten