Verhuizen

Gerard en Ineke zijn een echtpaar die vlak bij ons wonen en regelmatig bij ons binnenwippen voor raad en daad of om hun verhaal met ons te delen.
Familie- en familiebanden zijn voor hen belangrijk en staan dan ook altijd hoog op hun agenda.
"Oma wordt minder en gaat naar een verzorgingstehuis binnenkort" zo sprak Gerard kortgeleden bij ons aan de koffietafel.
Ze woonde nog zelfstandig maar door een paar keer flink te zijn gevallen en in het ziekenhuis te zijn opgenomen zou aan die zelfstandigheid een einde komen.
Oma woonde sinds jaar en dag in het zelfde grote huis en u weet, dan heb je heel veel spulletjes die niet mee kunnen naar het nieuwe woonadres.
Gerard en Ineke hebben alle spulletjes die oma mee wilde nemen in haar nieuwe onderkomen geplaatst, foto's opgehangen en alle andere zaken waar oma waarde aan hechte een plaats gegeven.
Na een korte, onrustige periode is oma nu content met haar huidige woonsituatie.

Gerard stond enig dagen later bij ons op de vloer. Mijn vrouw en ik zaten aan de koffietafel, Gerard bleef nog even staan.
"Wij hebben ook allemaal spulletjes van oma gekregen, deze zitten in dozen en de schilderijen die we kregen staan in huis" zo sprak Gerard.
Uit de omschrijving van de spullen konden we opmaken dat oma van Katholieke huize was. Gerard stond nog steeds in het midden van de kamer enthousiast over zijn verkregen schatten te praten.
Hij begon de schilderijen te omschrijven. "Er is ook een grote bij". Wat staat er op? vroegen mijn vrouw en ik in koor.
Gerard, nog steeds staand, hief zijn rechterhand in de lucht en maakte hiermee een beweging van links naar rechts en was ongeveer een meter lang. Terwijl hij deze beweging maakte, keek hij naar de in beweging zijnde hand alsof de titel van het schilderij in de lucht geschreven stond. Ik denk dat Gerard dat op dat moment ook dacht.
Tegelijk met de omschreven beweging sprak Gerard, serieus en haast op sacrale toon, de titel van het schilderij uit:
"Jezus aan de stamtafel"
Ik zag gelijk de humor hiervan in en dit blog was geboren.
Toen Leonardo da Vinci in 1498 de laatste hand legde aan het enorme fresco had hij deze titel nooit kunnen bedenken. Nu, enkele weken na dit voorval, denk ik nog regelmatig aan Leonardo; en Gerard.

Nederlandse taal is prachtig!

Doordat ik totaal niet geschoold ben in de Nederlandse taal of in het toevertrouwen van tekst aan papier, denk ik wel vaak aan de reden van de lust om te schrijven. Wat is er nou zo leuk aan het zorgvuldig kiezen van woorden en deze in de (voor mij) juiste volgorde te zetten?
Het grote plezier ligt voor mij gelegen in het feit dat onze spreektaal zo totaal anders is dan de schrijftaal.
Er zijn duizenden voorbeelden te noemen. Ik zal me beperken tot twee. De eerste tekst is van Boudewijn de Groot en luidt al volgt:
"Zo te sterven op het water met je vleugels van papier
Zomaar drijven na 't vliegen in de wolken drijf je hier
Met je kleuren die vervagen zonder zoeken zonder vragen
Eindelijk voor altijd rusten en de bloemen die je kuste
Geuren die je hebt geweten
Alles kan je nu vergeten
Op het water wieg je heen en weer
Zo te sterven op het water met je vleugels van papier"
Een duidelijk voorbeeld van schrijftaal lijkt me

De tweede tekst is van Guus Meeuwis.
"Op de vloer ligt een lege fles wijn
En kledingstukken die van jou of mij kunnen zijn"
Over het laatste valt nog het een en het ander te zeggen. Kledingstukken die van jou of mij kunnen zijn.  Deze tekst kan ik me voorstellen op een zaterdagochtend in een sportkleedkamer waar jongens of meisjes na afloop van hun wedstrijd na het douchen hun kleren weer moeten bij elkaar zoeken en aantrekken. Alles ligt door elkaar. Zo wil het wel eens gebeuren dat je zoon met een vreemd t-shirt, sokken of jas weer thuis komt. Genoemde kledingstukken wisselen dan tijdelijk van eigenaar. Deze jongenskleren zijn immers gemakkelijk uitwisselbaar.
Ingewikkelder ligt het bij het verhaal van Guus. In de volledige tekst wordt gesuggereerd dat hij de nacht met een vrouw heeft doorgebracht. Sekse specifieke kleding op de grond zou logisch zijn en is niet uitwisselbaar. Bij Guus is dus blijkbaar de kleding die op de grond ligt wel door beide bed partners van de afgelopen nacht te dragen.
U mag uw eigen conclusie trekken.

Vakantiestress

In een eerder blog schreef ik al eens dat we het vorige jaar een wereldreis hadden gemaakt maar dat we het jaar erop ergens anders naar toe wilden.

Net als in voorgaande edities van vakantieplanningen zal ook dit jaar het uitzoeken van een geschikt vakantieadres weer de nodige kopzorgen opleveren.

We hebben beide immers onze specifieke wensen. We begonnen met een lijstje te maken van voorwaarden waaraan ons verblijf moest voldoen.

We hebben een jaar achter de rug waarin ons mensen zijn ontvallen, ziek zijn geworden, geboortes plaatsvonden, mensen juist niet zwanger mochten worden, een nummertje misten voor de bingo, verhuizingen die aanstaande zijn, en nog veel meer leuke, maar vooral ook minder leuke dingen.

We wilden eigenlijk onthaasten; weg van wifi, internet, tv, of beschaving in het algemeen.

Naar een plek waar geen winkels zijn of toerisme. Waar belangrijke beslissingen in de gemeenschap nog werden genomen door passanten die toevallig het stamhoofd kenden. Een plek waar het niet uitmaakt wat je kunt; maar waar het veel belangrijker is wie je kent.

Waar je mensen kunt observeren bij hun dagelijkse bezigheden en daarbij wil ik noemen; vissen, omhangen en een praatje met je dorps- of stamgenoten maken, thuis op de bank hangen met in de ene hand een sigaret en in de andere een flink glas eigengestookte jenever.

Om onze wensen in een zin te vangen; het moest er primitief zijn en dus weinig voorzieningen en totaal geen uitzicht op enige verbetering in de komende jaren.

Een plek waarvan Nederlanders denken: hoe kunnen deze mensen hier wonen en leven.

Zo droomden en fantaseerden we nog enige tijd verder en de meest exotische oorden passeerden de revue, Borneo, Polen, Marokko, Nepal, USA, ja zelfs USA.

Naar al deze landen, maar het rijtje is lang niet compleet, wil je als toerist graag naar toe, maar na twee weken met gierende banden op huis aan. De plaatsen die wij in gedachten hadden voldeden aan onze eisen.

De volgende dag kreeg ik een appje van mijn vrouw. Ze schreef: "Ik heb alles nog eens doorgelezen over onze droomvakantie. Gestreept en aangevuld. Ik heb de plek gevonden die het meest aan onze hoge eisen voldoet. Inderdaad, we blijven thuis. Hier hebben we alles om onze vakantie te doen laten slagen".

De eierbal

Het Gronings lekkernij, de eierbal, staat op de lijst "immaterieel cultureel werelderfgoed in Nederland". Terecht.

Zoals u niet weet, organiseer ik op gezette tijden voor een klein groepje mensen een, wat in de volksmond de eierballenparty is gaan heten. Op deze dagen staat de eierbal centraal maar ook alles wat nodig is om te spoelen.

Twee van de vaste gasten hadden mij al meerdere keren gevraagd om af te reizen naar de stad om een eierballentest te gaan houden. Wie maakt nu echt de lekkerste?
De ballen van mij staan hoog genoteerd volgens mijn bezoekers.
Zelf heb ik een ander adres waar volgens mij de lekkerste eierballen worden gemaakt maar zij stonden deze dag niet in ons programmaboekje.

We hadden een schema gemaakt van bedrijven die zelf de ballen draaiden en niet bij een groothandel bestelden; of wat nog erger is, een kroket om een hardgekookt ei boetseren, laagje paneermeel er om en klaar.
We gingen echt voor de ambachtelijke bal. Zaterdag 9 maart 2019 was het zover.

In Groningen hebben we op deze zaterdagmiddag drie zaken bezocht. We hebben de bezochte zaken een cijfer gegeven. Bij de laatste ondernemer waren we alle drie zeer onder de indruk van hetgeen we consumeerden.
Daar we verder geen commercieel belang hebben of anderen willen beschadigen, ga ik de namen van de twee afgevallen bedrijven niet noemen. Maar voor iedereen die van eierballen houdt wil ik de volgende ondernemer benoemen tot de maker van de beste- en dus lekkerste eierbal van Groningen. Zowel provincie als Stad.
Deze status houden ze wat ons betreft tot onze volgende inspectieronde.

Mocht u een zaak weten waar we de eierballen ook eens zouden moeten proberen; suggesties zijn welkom.

Inkijk in het carbid schieten

Enkele vrienden van mij hebben de koppen bij elkaar gestoken en ze zijn sinds dit jaar officieel het "Carbid Team Nieuwe Pekela". Zelf heb ik geen belang of functie maar de foto's en teksten zijn wel van mijn hand. Op 31 december 2018 hadden ze hun vuurdoop. Het werd een groot succes en het was dus ook niet vreemd dat de eerste schoten door burgemeester Kuin werden gelost. 

Doordat de gemaakte afspraken met de gemeente zijn nagekomen en al het materiaal en rommel weer waren opgeruimd, kunnen we er vanuit gaan dat dit evenement een vervolg gaat krijgen op 31 december 2019.

Foto's zijn de stille getuigen van een "knal" hard evenement dat zeker een vervolg krijgt.