Afgelopen zondag was een prachtige dag. Vroeg uit de veren om er op uit te
trekken en te gaan fotograferen. Zonder van te voren een bestemming of
onderwerp te kiezen. Tenminste dat was de bedoeling op deze zonovergoten
dag. Ware het niet dat ik de dag er vóór vogelvoederhuisjes had opgehangen
en terwijl we nog bezig waren ons croissantje met een kopje koffie te
consumeren, zag ik een koolmeesje zich naar het voederhuisje begeven,
schoorvoetend kwam hij dichterbij.
Je zag dat hij twijfelde wat te doen met deze voor hem nieuwe voederplaats. Zijn honger en nieuwsgierigheid wonnen het van zijn angst voor het onbekende. Balancerend over de rand van de schutting en daarbij schichtig om zich heen kijkend, stapte het huisje binnen, pikte een zaadje om zich vervolgens als een dief in de nacht weer uit de voeten maken; of vleugels eigenlijk.
Dit was het moment waarop ik besloot om er deze ochtend niet op uit te trekken. Ik heb m’n statief op ongeveer een meter van het huisje gezet, de juiste lens aangebracht, afstandsbediening gecontroleerd, meest geschikte instelling voor de camera gekozen en toen begon het wachten op dat klein schepseltje of één van zijn familieleden. Onder het genot van een tweede kop koffie verstreek het eerste kwartier.
Waarom spreekt hij van een kwartier zult u zeggen; nou, simpel.
Dit is het moment waarop mijn camera zichzelf uitschakelt en je opnieuw moet instellen dat je met een afstandsbediening werkt. Achteraf bezien was de hele opzet natuurlijk een volkomen verkeerde keuze die ik heb gemaakt in dit specifiek geval. Om het kwartier kom je dus in beeld bij eventuele klanten van het gratis aanbod van voedsel. De keuze van deze enscenering had tot gevolg dat ik die ochtend op enkele wespen na, geen vogel meer heb gespot. Jammer, maar ik kom wel vaker thuis zonder een foto te hebben geschoten.
Toen ik m’n vrouw van mijn miskleun had verteld, werd mijn ochtend toch nog weer goed.
Ze zei: “je had een telelens moeten pakken, op ruime afstand gaan zitten en vervolgens met je hand de ontspanknop indrukken”.
Heel gek, maar daar had ik die ochtend op geen enkel moment aan gedacht, zo zei ik.
Mijn ondoordachte actie verleide haar tot de uitspraak: “Alle mannen zijn sukkels en ik ben met hun Koning getrouwd”.
Kun je op een prachtige, maar in zekere zin mislukte ochtend een groter compliment krijgen?
Ik,…..een Koning.
Je zag dat hij twijfelde wat te doen met deze voor hem nieuwe voederplaats. Zijn honger en nieuwsgierigheid wonnen het van zijn angst voor het onbekende. Balancerend over de rand van de schutting en daarbij schichtig om zich heen kijkend, stapte het huisje binnen, pikte een zaadje om zich vervolgens als een dief in de nacht weer uit de voeten maken; of vleugels eigenlijk.
Dit was het moment waarop ik besloot om er deze ochtend niet op uit te trekken. Ik heb m’n statief op ongeveer een meter van het huisje gezet, de juiste lens aangebracht, afstandsbediening gecontroleerd, meest geschikte instelling voor de camera gekozen en toen begon het wachten op dat klein schepseltje of één van zijn familieleden. Onder het genot van een tweede kop koffie verstreek het eerste kwartier.
Waarom spreekt hij van een kwartier zult u zeggen; nou, simpel.
Dit is het moment waarop mijn camera zichzelf uitschakelt en je opnieuw moet instellen dat je met een afstandsbediening werkt. Achteraf bezien was de hele opzet natuurlijk een volkomen verkeerde keuze die ik heb gemaakt in dit specifiek geval. Om het kwartier kom je dus in beeld bij eventuele klanten van het gratis aanbod van voedsel. De keuze van deze enscenering had tot gevolg dat ik die ochtend op enkele wespen na, geen vogel meer heb gespot. Jammer, maar ik kom wel vaker thuis zonder een foto te hebben geschoten.
Toen ik m’n vrouw van mijn miskleun had verteld, werd mijn ochtend toch nog weer goed.
Ze zei: “je had een telelens moeten pakken, op ruime afstand gaan zitten en vervolgens met je hand de ontspanknop indrukken”.
Heel gek, maar daar had ik die ochtend op geen enkel moment aan gedacht, zo zei ik.
Mijn ondoordachte actie verleide haar tot de uitspraak: “Alle mannen zijn sukkels en ik ben met hun Koning getrouwd”.
Kun je op een prachtige, maar in zekere zin mislukte ochtend een groter compliment krijgen?
Ik,…..een Koning.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten