Gevonden voorwerpen

“Ik heb een kentekenplaat gevonden”. Zo kwam een bezoekster van het buurthuis mijn kantoor binnen. Achteloos legde ze de plaat bij me op het bureau. Smetteloos was hij, geen krasje of deukje kon ik ontdekken.

Omdat ik dacht dat bij vervanging de portemonnee moest worden getrokken door de eigenaar, heb ik eigenlijk onmiddellijk gekeken op de site van de politie Stadskanaal. Nergens kon ik vinden waar je melding van een gevonden voorwerp kon maken. Wel een contact e-mail ingevuld, het voorval beschreven en een foto meegestuurd.

In mijn naïviteit dacht ik dat de lezer van de mail even in het systeem zou kijken wie de eigenaar was; hem of haar even bellen en daarmee zou de eigenaar zijn nummerbord terughebben.

Niets is echter minder waar. De volgende dag kreeg ik een mailtje van de politie (niet automatisch gegenereerd) dat verloren of gevonden voorwerpen via de gemeente gaan. Dit was nieuw voor mij.

Gelijk na het lezen maar even gebeld met de gemeente.

Een alleraardigste juffrouw stond mij te woord. Ze noemde drie kentekenplaten op die als vermist waren opgegeven. De mijne was er niet bij.

Als de eigenaar zich dus niet bij de afdeling verloren voorwerpen gaat melden zal mijn kantoortje altijd aangekleed blijven met een nummerplaat die slachtoffer is geworden van het systeem.