Zo rond mijn vijftiende, midden jaren ’70, droeg ik in die zomer; en nog jaren
daarna, een Lee spijkerbroek en daarbij een lichtblauw spijkerjack met daarop
het logo van het simplisties verbond dat het hele achterpand van het jasje
vulde.
Ik droeg Lee omdat mijn leeftijdgenoten bijna zonder uitzondering Levi Straus droegen. Dat wilde ik niet, meegaan met de kudde, toen al niet.
Het Jack is er al lang niet meer. Het logo dat ik droeg nog wel en heb ik hieronder dus ook afgebeeld.
Aan deze periode uit mijn leven moest ik vanavond denken toen ik door onvoorziene omstandigheden alleen thuis zou zijn.
Incidenteel gebeurt het wel eens dat er twee programma’s tegelijk worden uitgezonden die de moeite waard zijn te bekijken. Of er is een andere reden waarom je een programma niet kunt bekijken. In deze gevallen ga ik een uitzending opnemen, wat slechts zelden gebeurt. Indien het een programma betreft die ik echt wil beleven en in mee wil gaan, ga ik dat alleen bekijken.
Enkele weken geleden zond de VPRO een aflevering van het simplistisch verbond uit met de titel die boven dit stukje staat.
In mijn ogen geniaal, waarom? Om met de gebroeders Temmes te spreken, wie Joost kent mag het zeggen. Is het satire?, cabaret? Indien het dat laatste is, mogen de cabaretiers van vandaag de dag zich diep schamen. Tuurlijk, andere tijden, publiek heeft andere eisen, andere problematiek die een ander soort maatschappij kritische benadering vraagt. Slechts weinigen echter kunnen dit voor mij waar maken op dit moment. Dat cabaretiers moeten aanzetten tot nadenken zijn ze helemaal uit het oog verloren. Freek de Jonge probeert het nog wel maar is geen schim meer van wat hij ooit was.
Zo werd deze avond dus een avond van terugblikken en mezelf gelukkig prijzen altijd fan van Kees van Kooten en Wim de Bie te zijn geweest- en gebleven.
Ik droeg Lee omdat mijn leeftijdgenoten bijna zonder uitzondering Levi Straus droegen. Dat wilde ik niet, meegaan met de kudde, toen al niet.
Het Jack is er al lang niet meer. Het logo dat ik droeg nog wel en heb ik hieronder dus ook afgebeeld.
Aan deze periode uit mijn leven moest ik vanavond denken toen ik door onvoorziene omstandigheden alleen thuis zou zijn.
Incidenteel gebeurt het wel eens dat er twee programma’s tegelijk worden uitgezonden die de moeite waard zijn te bekijken. Of er is een andere reden waarom je een programma niet kunt bekijken. In deze gevallen ga ik een uitzending opnemen, wat slechts zelden gebeurt. Indien het een programma betreft die ik echt wil beleven en in mee wil gaan, ga ik dat alleen bekijken.
Enkele weken geleden zond de VPRO een aflevering van het simplistisch verbond uit met de titel die boven dit stukje staat.
In mijn ogen geniaal, waarom? Om met de gebroeders Temmes te spreken, wie Joost kent mag het zeggen. Is het satire?, cabaret? Indien het dat laatste is, mogen de cabaretiers van vandaag de dag zich diep schamen. Tuurlijk, andere tijden, publiek heeft andere eisen, andere problematiek die een ander soort maatschappij kritische benadering vraagt. Slechts weinigen echter kunnen dit voor mij waar maken op dit moment. Dat cabaretiers moeten aanzetten tot nadenken zijn ze helemaal uit het oog verloren. Freek de Jonge probeert het nog wel maar is geen schim meer van wat hij ooit was.
Zo werd deze avond dus een avond van terugblikken en mezelf gelukkig prijzen altijd fan van Kees van Kooten en Wim de Bie te zijn geweest- en gebleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten