Wortel
en ui
12
oktober 2012
Je
kent het misschien wel. Zo niet, dan ben ik de enige en moet ik me werkelijk
zorgen gaan maken. Een avond dat je geen zin aan tv, pc of welk ander aangenaam
tijdverdrijf hebt. De verveling is toegeslagen en geen enkele suggestie die me
aangereikt werd kon mijn gevoel van onbehagen wegnemen.
Jaloers op mijn vrouw die zich aangenaam liet vermaken door een tv programma dat totaal mijn interesse ...niet had, begon ik in eerste instantie met de hondjes te donderjagen. Dit tot ergernis van mijn vrouw die graag het Nederlands gesproken programma wou volgen. Ik nam plaats op de bank naast mijn vrouw. Wat nu? Dacht ik. Meestal begin ik op zulke momenten puberaal gedrag te vertonen. Zo ook nu.
Quasi nonchalant stak ik een vinger in haar oor. Nou moet u zich niet voorstellen dat het lukte tot het eerste vingerkootje volledig was verdwenen, maar het begin was er. “Als je je verveelt, doe dat op een andere plaats en niet hier” kreeg ik te horen. “Ik weet niet wat ik doen moet, ik verveel me, heb jij niet iets?”
Haar antwoord bracht mij naar de keuken. Snijplank en mijn scherpste mes legde ik klaar. Ik zou het eten voor morgen gaan voorbereiden. Nou moet ik zeggen dat mijn vrouw uitstekend kookt, en ook nog eens met liefde, elke dag weer. Het betreft hier echter een klus die haar in een dergelijke toestand brengt dat huilen haar nader staat dan het lachen. Juist, het snijden van uien.
Vreemde maar toch wel komische taferelen heeft dit in het verleden opgeleverd. Zo heb ik gezien dat ze deze plaaggeesten in de buitenlucht sneed terwijl de temperatuur daar zeker geen aanleiding toe gaf. Onder een stromende waterkraan, maar wat me het duidelijkst is bijgebleven, is dat ik op enig moment van buiten de woning naar binnen keek en mijn vrouw met een duikbril op liep.
Dit ongewoon schouwspel, althans bij ons thuis, trok me uit nieuwsgierigheid naar binnen. Met een blik op het aanrecht behoefde ik geen verdere uitleg. “Gaan we zwemmen straks? “ vroeg ik nog wel, zonder dat ik een antwoord verwachtte.
Mede door mijn werk is het voor mij de meest normale zaak van de wereld om grotere hoeveelheden klaar te maken. Het zakje uien en ook de wortelen legde ik bij me neer op het aanrecht. Na m’n handen te hebben gewassen begon ik met het schoonmaken en snijden van de wortelen. Ongeveer 10 grote penen sneed ik in stukjes zodat ze in een redelijk tempo gaar zouden kunnen koken.
Nadat ik het snijwerk had afgerond, de gebruikte spullen had opgeruimd begaf ik me weer naar de huiskamer. Daar gaven onze hondjes aan dat het tijd was om te wandelen. De verveling was voorbij.
Jaloers op mijn vrouw die zich aangenaam liet vermaken door een tv programma dat totaal mijn interesse ...niet had, begon ik in eerste instantie met de hondjes te donderjagen. Dit tot ergernis van mijn vrouw die graag het Nederlands gesproken programma wou volgen. Ik nam plaats op de bank naast mijn vrouw. Wat nu? Dacht ik. Meestal begin ik op zulke momenten puberaal gedrag te vertonen. Zo ook nu.
Quasi nonchalant stak ik een vinger in haar oor. Nou moet u zich niet voorstellen dat het lukte tot het eerste vingerkootje volledig was verdwenen, maar het begin was er. “Als je je verveelt, doe dat op een andere plaats en niet hier” kreeg ik te horen. “Ik weet niet wat ik doen moet, ik verveel me, heb jij niet iets?”
Haar antwoord bracht mij naar de keuken. Snijplank en mijn scherpste mes legde ik klaar. Ik zou het eten voor morgen gaan voorbereiden. Nou moet ik zeggen dat mijn vrouw uitstekend kookt, en ook nog eens met liefde, elke dag weer. Het betreft hier echter een klus die haar in een dergelijke toestand brengt dat huilen haar nader staat dan het lachen. Juist, het snijden van uien.
Vreemde maar toch wel komische taferelen heeft dit in het verleden opgeleverd. Zo heb ik gezien dat ze deze plaaggeesten in de buitenlucht sneed terwijl de temperatuur daar zeker geen aanleiding toe gaf. Onder een stromende waterkraan, maar wat me het duidelijkst is bijgebleven, is dat ik op enig moment van buiten de woning naar binnen keek en mijn vrouw met een duikbril op liep.
Dit ongewoon schouwspel, althans bij ons thuis, trok me uit nieuwsgierigheid naar binnen. Met een blik op het aanrecht behoefde ik geen verdere uitleg. “Gaan we zwemmen straks? “ vroeg ik nog wel, zonder dat ik een antwoord verwachtte.
Mede door mijn werk is het voor mij de meest normale zaak van de wereld om grotere hoeveelheden klaar te maken. Het zakje uien en ook de wortelen legde ik bij me neer op het aanrecht. Na m’n handen te hebben gewassen begon ik met het schoonmaken en snijden van de wortelen. Ongeveer 10 grote penen sneed ik in stukjes zodat ze in een redelijk tempo gaar zouden kunnen koken.
Nadat ik het snijwerk had afgerond, de gebruikte spullen had opgeruimd begaf ik me weer naar de huiskamer. Daar gaven onze hondjes aan dat het tijd was om te wandelen. De verveling was voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten