“We gaan Koos zoeken”
hoorde ik de peuterjuf op de gang tegen een kindje zeggen. Ik stond om de hoek
de kopjes en schotels uit de vaatwasser te halen hierdoor hoorde ik het gesprek
tussen peuter en de juf. “Daar is Koos” riep de uk. Inderdaad, de peuters weten
niet anders dan dat ik Koos ben en ik vind het prima.
De juf vroeg me een
dode, grote vogel bij de zandbak weg te halen. De school was net begonnen, de,
overwegend moeders, waren nog aanwezig en de juf
wilde de kindertjes de aanblik van een dode grote vogel besparen. Het ruimen
moest dus discreet gebeuren.
Toen ik buiten kwam
zag ik dat het om een ekster ging. Dood was hij allerminst. Het onfortuinlijke
beestje was verstrikt geraakt in een net dat de aardbeienplantjes tegen
allerlei rovers moest beschermen. In zijn, of haar poging om zichzelf te
bevrijden raakte het beestje steeds verder verstrikt in het net. Pootjes,
vleugels, ja zijn hele lichaam zat in het net verwikkeld. De aanblik hiervan
deed mij nog het meest denken aan een rollade met pootjes en een snavel.
Ėen van de moeders
die klaarblijkelijk niet bang was voor het in doodsangst verkerende beestje
bood aan om mij te helpen. Handschoenen haalde ik uit de auto en een schaar uit
mijn kantoor. Terwijl ik het beestje omzichtig beet pakte knipte Astrid Schuur met chirurgische
precisie de mazen kapot die het beestje in zijn ijzeren greep hield. Als eerste
werden de pootjes bevrijd. Daarna waren beide vleugels aan de beurt en als
laatste werd ook zijn rompje van zijn dwangbuis ontdaan.
Toen ik er zeker van
was dat er geen lichaams-oneigen materiaal op het vogeltje aanwezig meer was
hebben we hem de vrijheid terug gegeven. Familie en vrienden van de vogel die
ons de hele tijd in de gaten hadden gehouden vanuit een hoge boom leken voor
ons te applaudisseren; maar dan in de vorm van hard gekwetter en geschreeuw.
Heel blij en tevreden
dat we deze reddingsactie hebben kunnen doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten