Zandbak

Een grote inspiratiebron om een gebeurtenis, gezegde of uitspraak op papier te zetten is onze kleinzoon, maar dat had u al wel gemerkt.
Zo ook vandaag weer. Toen ik gister thuis kwam van mijn werk zag ik de auto van onze kinderen al staan. Met meer haast dan normaal spoedde ik mij naar de voordeur om deze met een ingetogen zwaai te open, mij van m'n jas te ontdoen en enthousiast de kamer te betreden.
De begroeting was zoals ik had gehoopt en verwacht. Vrolijk en zonder de in de lucht hangende spanning die je ook wel eens aantreft als er een "kwestie" moet worden besproken.
Iets later zaten we aan tafel, allemaal voorzien van een versnapering en in afwachting van de maaltijd die binnen niet al te lange tijd op tafel zou staan.
"Kijk eens opa, Demi en Baloe". Met een trotse, maar tegelijk ook schalkse blik in z'n ogen kwam de kleine op me af met mijn telefoon die ik iets daarvoor op een kast had gelegd. Dat hij dit kleinood had gepakt had ik niet gemerkt.
Op het beeldscherm kijkend zag ik inderdaad een afbeelding van onze hondjes. Tegelijk bedacht ik me hoe hij deze foto in beeld had gekregen.
Op een toon waaruit moest blijken dat ik het heel normaal vond wat er zich voor mij afspeelde vroeg ik hem hoe hij dit had gedaan.
"Kijk, weet je" sprak de kleine, dan moet je op de zandbak drukken. Ik speelde nog steeds de onschuld zelf en vroeg welke zandbak? Hoe goed ik mijn best ook deed, ik kon me niks bij een zandbak op mijn telefoon voorstellen.
"Die" wees hij aan met zijn kleine wijsvingertje en drukte er vervolgens weer op.
Op dat moment moment ging ook bij mij het kwartje vallen.

Dit is op mijn HTC het icoontje dat staat voor de galerij waarin de foto's staan opgeslagen.

Ik vind het helemaal niet gek meer dat hij dit als zandbak zag. De verbazing over hoe hij deze handelingen op zijn leeftijd had uitgevonden bleef.
Ook het maken van foto's had hij onder de knie. Blijkbaar nodigt een mobiel toch uit om creatief te gaan denken.




Wanneer u dit verhaaltje hebt gelezen, zult u waarschijnlijk niet meer spreken over de galerij, maar zult u net als ik zeggen, "je moet op de zandbak drukken".

Heel graag

"Opa, mag ik bij jullie slapen"? Deze vraag hoorde ik zoals zo vaak op zaterdagochtend. Na het voetballen was er een andere kabouter in de kleedkamer geweest die vol trots vertelde tijdens het douchen dat hij bij zijn opa en oma mocht slapen.
Hier ga ik in mee moet onze kleinzoon hebben gedacht want gelijk na de openbaring van zijn teamgenootje vertelde ook hij vol trots dat hij bij opa en oma ging slapen. Wij wisten toen nog van niks.
Vlak voor de lunch werd de kleine gebracht door zijn moeder die ook een broodje mee at en daarna vertrok. Moeder en zoon kusten elkaar bij het afscheid en de afspraak werd gemaakt dat vader of moeder de kleine de volgende ochtend weer zouden ophalen.
Die middag deden we gezellige dingen samen. Zo hebben we een verschrikkelijk ongeluk meegemaakt waarbij een brandweerauto en twee hijskranen betrokken waren. Gelukkig kon een playmobil politiehelikopter redding brengen.
Toen alle brokstukken waren verwijderd hebben we nog een paar boodschapjes gedaan.
Eenmaal weer thuis hebben we de boodschapjes opgeborgen en een bowlingbaan ingericht in de kamer waarbij wij als opa en oma de schone taak hadden om de pins rechtop te zetten. Wel moesten we op handen en knieën de kamer door om de kegels weer te verzamelen. De bal rollen om zoveel mogelijk pins plat te gooien hoefden wij niet, dat deed Jayden zelf wel. Zo waren de rollen blijkbaar goed verdeeld volgens de kleine.
Na de maaltijd placht mijn vrouw te gaan wandelen met onze viervoeters. Meestal is ze dan een half uur weg. Jayden en ik bleven achter. Ik ruimde nog wat spulletjes op die ten gevolge van de maaltijd nog niet waren opgeruimd. Plots hoorde ik de kleine onbedaarlijk snikken. Hij zat in een hoekje van de keuken. "Ik wil naar huis, ik wil niet meer bij jullie slapen, ik mis mijn papa en mama en mijn broertje", zo snikte hij.
Ik nam plaats en nam hem op mijn schoot. Dikke tranen rolden over zijn wangetjes.
Op dat moment komt ook mijn vrouw weer binnen en vraagt wat er is. Hij herhaalde de zin die hij ook tegen mij had uitgesproken.
"Ik bel papa en mama wel even" zei oma.
Toe er contact was wilde Jayden ook aan de telefoon. "Ik wil bij jullie slapen, ik mis papa en mama en Kean heel graag".
Iets later was ik onderweg om hem naar huis te brengen.

Ontmoeting met Jan

Het weerzien was hartelijk. Voor mij iets té hartelijk. Nee, ik ben niet zo van de omhelzingen en om wat voor reden dan ook elkaar op de rug/schouder kloppen. Ik merkte dat drie keer de norm was. Gelijk het aantal luchtkussen die je geeft bij een ontmoeting. Tenminste wanneer het iemand van het andere geslacht betreft.

Jan en ik hadden elkaar een behoorlijke poos niet gezien en liepen elkaar tegen het lijf toen ik vanmiddag inkopen deed voor mijn werk.
Jan is niet de meest positief ingestelde persoon die je kunt tegenkomen.
“Van de dokter mag ik geen chocolade meer eten” zei hij redelijk vroeg in ons gesprek. “Nou” zei ik, daar kan het toch wel zonder?
Natuurlijk zei Jan, natuurlijk is dat mogelijk, “maar dat maakt het leven zo zinloos”.
Zonder hier verder op in te gaan of te vragen waarom de dokter het had afgeraden praatten we verder. Ik zeg hier afgeraden, want verbieden kon de dokter in kwestie natuurlijk niet.
Volgens mij was Jan in de tijd dat we elkaar niet hadden gezien of gesproken een beetje van het padje afgeraakt. 
“Ze twijfelen ook nog aan mijn geheugen” vervolgde Jan. Volgens mij had Jan een beetje het idee dat hij bij de psychiater op de bank lag. Kennelijk gaf ik hem het gevoel een goed luisterend oor te hebben waarvan hij dankbaar misbruik maakte.
Maar met mijn geheugen is helemaal niks mis!
“Het is vandaag 3 juni en ik herinner me 2 juni alsof het gister was”. Nou nee zei ik, dan is er met je geheugen niets aan’t handje.
Heb je inmiddels een vriendin? Vroeg ik hem.
Nou, weet je? Nee, ik heb nog steeds geen vriendin, maar ik weet inmiddels wel hoe dat komt dat ik vrijgezel ben gebleven. Daar heb ik toch wel ernstig over nagedacht.
“Vertel” zei ik, je maakt me nieuwsgierig.
“In 2008 heb ik een kettingbrief gekregen die over dit onderwerp ging en die brief heb ik niet doorgestuurd terwijl dat wel de bedoeling was en daarom heb ik nog geen vriendin”. Wat jammer dat je die kans hebt gemist, sprak ik. 
“Ik moet verder Jan”, het is later dan je denkt. Het werk wacht op me. We spreken elkaar.
“’t Is inderdaad later dan je denkt zei Jan. Iemand zei laatst tegen me dat ik er nu de juiste leeftijd voor heb. Ik moet alleen nog even uitvinden waarvoor ik de juiste leeftijd heb”.
Dit komt nooit meer goed dacht ik.

Spruitjes

Spruitjes smaken het best als je ze vlak voor het eten vervangt door bloemkool.

Twilight

Zo af en toe heb je wel eens dat je terugdenkt aan je schooltijd. Had ik vandaag.

Af en toe begin ik te schrijven. Aanleiding is vaak een woord dat ik hoor, een zin, gezicht of ontmoeting. 
Hoe is dat ooit begonnen? zo vroeg ik me af.
De liefde voor het geschrevene moet stammen uit mijn middelbare schooltijd. Niet zoals je zou verwachten bij Nederlandse les; nee, in mijn geval de Engelse les. Gegeven door dhr. Haddering. Ik hoop dat ik de naam goed schrijf.
Van hem kregen we ooit de opdracht om een gedicht, volgens mij te vertalen, en-of uit ons hoofd te leren. Ook dat laatste is een vermoeden, maar zal de waarheid op een haar na raken want ik ken het gedicht een slordige 40 jaar later nog steeds uit mijn hoofd.
Het is een gedicht van Henry Wadsworth Longfellow (1807-1882). Ik wil het hier graag neerschrijven. Zijn er misschien nog klas- of leeftijdsgenoten die dit prachtige gedicht ook nog kennen?

Twilight.

The twilight is sad and cloudy,
The wind blows wild and free,
And like the wings of sea-birds
Flash the white caps of the sea.

But in the fisherman's cottage
There shines a ruddier light,
And a little face at the window
Peers out into the night.

Close, close it is pressed to the window,
As if those childish eyes
Were looking into the darkness,
To see some form arise.

And a woman's waving shadow
Is passing to and fro,
Now rising to the ceiling,
Now bowing and bending low.

What tale do the roaring ocean,
And the night-wind, bleak and wild,
As they beat at the crazy casement,
Tell to that little child?

And why do the roaring ocean,
And the night-wind, wild and bleak,
As they beat at the heart of the mother,
Drive the color from her cheek?

Einde der Tijden

Het was druk geweest deze ochtend. Toen de bezoekers weg waren nam ik mezelf even de tijd om een sanitaire stop in te lassen. Dit kon in mijn geval staand gebeuren maar was wel erg nodig.

Wandelend over de gang stonden de kantoordeuren van mensen die aan het werk waren open. Dat is bij ons gebruikelijk wanneer je geen bezoek of vergadering hebt. Onwillekeurig keek ik bij de eerste kamer naar binnen. Ze had het brilletje op het puntje van haar neus en merkte niet dat ik langskwam. Uit het tweede kantoor kwam het geluid van iemand die aan het bellen was.

“Kun je mij vertellen wanneer we naar het einde van de tijden gaan?”, hoorde ik haar vragen aan de persoon die aan de andere kant haar gesprekspartner was. Welke sekte heb ik nou aan boord dacht ik; heeft ze een kort lijntje met God of iets of iemand anders die hier over gaat?

Zou het te maken hebben met haar naderend eind van haar werkzame leven?

Toen die gedachten door me heen gingen deed ik een stap terug. Mijn drang om te toiletteren was een stuk minder geworden maar niet verdwenen. Ik keek tijdens het achteruitstappen haar kamer binnen.

“Heb ik dat nou goed verstaan?”vroeg ik. Theater zei ze, we gaan naar het theater.

Min of meer gerustgesteld gaf ik vervolgens gehoor aan de roep van de natuur.

Kort blogje

Kortste stukje ooit door mij geschreven maar voor velen herkenbaar.
Het genre is horror.

Maandag.

Inkopen doen.

"Nieuw Hier?" Vroeg ik aan de kassière die mij twee grote platen in de bouwmarkt liet afrekenen. De bouwmarkt waar ik was had een lang gangpad waardoor ik recht op de kassa afliep. Het zal ongeveer vijftig meter zijn geweest. Als klant kijk je dan al hoe druk het bij de kassa is. Geen mens. Door de afstand die ik moest overbruggen had ik ruim de tijd om de vrouw achter de kassa te observeren, maar de afstand was nog te groot om details te kunnen onderscheiden.

Haar haardracht was echter bijzonder en sprak me aan, daar je dit model slechts zelden ziet.

"Nee, zei ze ik ben niet nieuw hier. Ik werk hier al vier jaar maar altijd op kantoor. Vandaag werd ik gevraagd bij te springen in de winkel. Dat gebeurd incidenteel wel eens". Tijdens het uitspreken van die woorden keek ze me aan en ik werd gevangen in de ondoorgrondelijkste blik die ik ooit had waargenomen. Haar laatste woorden heb ik ook ongetwijfeld niet verstaan, laat staan begrepen. Mijn hartslag steeg tot een hoogte die door elke cardioloog als onverantwoord zou worden bestempeld. Je hebt soms vrouwen waar je bij aanvoelt dat ze onbenaderbaar en onbereikbaar zijn. Zij was een van hen.

Na het afrekenen van de twee platen liep ik naar de auto, Mijn gedachten nog steeds bij die ogen en stem. Het totaal plaatje werd steeds completer en de hiaten werden ingevuld door mijn fantasie; daar op de parkeerplaats bij de bouwmarkt. Terwijl ik het gekochte op de aanhanger legde zij mijn innerlijke stem dat ik terug moest om meer van haar te weten te komen. Op het moment dat ik aan de transportkar begon te duwen om deze terug te plaatsen bij de winkelmuur zag ik tot mijn schrik een emmertje schroeven die ik ook nodig had, maar waarvan ik zeker wist dat die niet waren afgerekend. Geschrokken door de onbedoelde diefstal en blij te gelijk om dit emmertje alsnog te kunnen betalen en weer in die ogen te kunnen kijken.

Nadat ik het verhaal aan de ogen opbiechtte en mijn schulden had voldaan, vroeg ik haar of ze een zus had die baliemedewerkster in het ziekenhuis was. Dit leugentje diende een hoger doel en kon ik voor mezelf verantwoorden.

"Twee zussen heb ik zelfs" sprak ze. Onmiddellijk gevolgd door: "maar die zijn niet vrijgezel"

Ik kon mijn oren niet geloven. Hoe moest ik deze woorden interpreteren, had ze dit zojuist wel werkelijk gezegd? In mijn beleving klonk het als een invitatie.

Ik keek haar aan en ik dacht werkelijk een schalkse blik te ontwaren. Anders in ieder geval dan de twee onpeilbaar diepe meren waar ik eerder in was verdronken. Wederom steeg mijn hartslag tot gevaarlijke hoogte.

"Zijn jullie op Koninginnedag geopend?" vroeg ik. "Nee", zei ze. "De winkel is dicht en ik ben dus vrij".

In mei ben ik vijfendertig jaar met de ogen getrouwd.

Heel curieus

Gister kocht ik een potje zout en daarop stond dat de inhoud van het strooiflesje 280 miljoen jaar oud was. Vervolgens las ik dat de houdbaarheidsdatum in 2019 is verstreken.

Hope

Hope

Soms heb je het geluk dat je mensen mag fotograferen die het gewoon hebben. Heel naturel, aanwijzingen geven is nagenoeg niet nodig. Dit model is hier een voorbeeld van. Veel foto's gemaakt in die sessie, slechts weinig daarvan ctrl+alt+delete.

Shoes

Shoes

Het eerste paar schoentjes van onze kleinzoon waar hij was uitgegroeid. Ik heb er deze compositie van gemaakt. Doordat we bijna iedere stap die deze schoentjes hebben gedaan hebben meegemaakt is dit een blijvende, emotionele herinnering.

Gerard

Gerard is een man met de uitstraling van een progressief iemand uit de jaren ’70. Ook met de denkbeelden uit die tijd. Opkomen voor de zwakkeren, solidair, maatschappij kritisch. Het hart op de juiste plaats en zijn haar in een paardenstaart die tot halverwege zijn rug reikt.

Toen ik vanmiddag in Winschoten in de Lange straat liep, liepen we elkaar tegen het lijf. De ontmoeting was zeer hartelijk en we besloten een kop koffie te gaan drinken.
Zullen we op het terras gaan? Vroeg Gerard aan mij. Dan kan ik ten minste een peuk roken.
Natuurlijk had ik hier tegen geen bezwaar aangezien het weer redelijk was en ik niet gauw- of eigenlijk nooit- last van kou heb.
Gerard praat graag en veel. Dit in tegenstelling tot mij, ik luister, denk en schrijf liever.
In het etablissement waar we zaten kregen we de koffie geserveerd en Gerard vertelde al heel gauw waar hij sinds onze laatste ontmoeting zich mee had beziggehouden.

Om alles wat Gerard mij in kort tijdsbestek vertelde hier te plaatsen zou gaan lijken op een dun boekje. Ik zal me dus beperken tot datgene wat ik het opmerkelijkst vond.

Gerard heeft een aandoening waarvan de symptomen grotendeels door medicijnen kunnen worden onderdrukt. Het laatste pijnlijke deel kan hij onderdrukken door af en toe een pretsigaret te roken. Dit doet hij niet met tegenzin trouwens. Op deze manier kan hij prima met zijn kwaal leven.

Hij woont samen met z’n vriendin en wonen in een huis die zij huren van een woningbouwvereniging. 
Omdat het crisis is was Gerard op het idee gekomen om voor zichzelf voor eigen gebruik wietplantjes te gaan verbouwen voor medicinaal gebruik. Tien stuks om precies te zijn. Ze wisten dat dit niet mocht en hebben derhalve de woningstichting gebeld.

Gerard heeft de situatie uitgelegd en de medewerker had gelijk gezegd dat hij in hun woning niet mocht kweken in verband met brandgevaar. Mochten ze bij het kweken worden betrapt zouden ze uit hun woning worden gezet en zou het voor hen onmogelijk zijn om de eerste vijf jaar nog een woning van betreffende corporatie te betrekken. 
Gerard vond dit nogal een zware sanctie.
`En als ik dan met dezelfde middelen tomaten ga kweken`, zo vroeg hij. Dan mag het wel zei de medewerker aan de andere kant van de lijn. `Maar daarmee wordt het brandgevaar toch niet minder? Zo zijn de regels nu eenmaal zo was het zwak verweer van de medewerker van de stichting.

Het is dus zo, als ik met mijn vingers aan kinderen zit, een moord heb gepleegd, verkracht, brand sticht, inbreek of op welke manier dan ook een misdrijf pleeg en daarvoor wordt veroordeeld, krijg ik na het uitzitten van de straf een woning bij u maar als ik tien wietplantjes verbouw voor eigen gebruik kan ik bij u naar een woning fluiten?

Dit verhaal liet me niet los en bevestigde de gedachte die ik altijd al had.

Afgrond

Gister stond ik aan de rand van de afgrond; gelukkig ben ik vandaag een stap verder.

Gevonden voorwerpen

“Ik heb een kentekenplaat gevonden”. Zo kwam een bezoekster van het buurthuis mijn kantoor binnen. Achteloos legde ze de plaat bij me op het bureau. Smetteloos was hij, geen krasje of deukje kon ik ontdekken.

Omdat ik dacht dat bij vervanging de portemonnee moest worden getrokken door de eigenaar, heb ik eigenlijk onmiddellijk gekeken op de site van de politie Stadskanaal. Nergens kon ik vinden waar je melding van een gevonden voorwerp kon maken. Wel een contact e-mail ingevuld, het voorval beschreven en een foto meegestuurd.

In mijn naïviteit dacht ik dat de lezer van de mail even in het systeem zou kijken wie de eigenaar was; hem of haar even bellen en daarmee zou de eigenaar zijn nummerbord terughebben.

Niets is echter minder waar. De volgende dag kreeg ik een mailtje van de politie (niet automatisch gegenereerd) dat verloren of gevonden voorwerpen via de gemeente gaan. Dit was nieuw voor mij.

Gelijk na het lezen maar even gebeld met de gemeente.

Een alleraardigste juffrouw stond mij te woord. Ze noemde drie kentekenplaten op die als vermist waren opgegeven. De mijne was er niet bij.

Als de eigenaar zich dus niet bij de afdeling verloren voorwerpen gaat melden zal mijn kantoortje altijd aangekleed blijven met een nummerplaat die slachtoffer is geworden van het systeem.

Geluk zit vaak in kleine dingen.

“We gaan Koos zoeken” hoorde ik de peuterjuf op de gang tegen een kindje zeggen. Ik stond om de hoek de kopjes en schotels uit de vaatwasser te halen hierdoor hoorde ik het gesprek tussen peuter en de juf. “Daar is Koos” riep de uk. Inderdaad, de peuters weten niet anders dan dat ik Koos ben en ik vind het prima.

De juf vroeg me een dode, grote vogel bij de zandbak weg te halen. De school was net begonnen, de, overwegend moeders, waren nog aanwezig en de juf wilde de kindertjes de aanblik van een dode grote vogel besparen. Het ruimen moest dus discreet gebeuren.

Toen ik buiten kwam zag ik dat het om een ekster ging. Dood was hij allerminst. Het onfortuinlijke beestje was verstrikt geraakt in een net dat de aardbeienplantjes tegen allerlei rovers moest beschermen. In zijn, of haar poging om zichzelf te bevrijden raakte het beestje steeds verder verstrikt in het net. Pootjes, vleugels, ja zijn hele lichaam zat in het net verwikkeld. De aanblik hiervan deed mij nog het meest denken aan een rollade met pootjes en een snavel.

Ėen van de moeders die klaarblijkelijk niet bang was voor het in doodsangst verkerende beestje bood aan om mij te helpen. Handschoenen haalde ik uit de auto en een schaar uit mijn kantoor. Terwijl ik het beestje omzichtig beet pakte knipte Astrid Schuur met chirurgische precisie de mazen kapot die het beestje in zijn ijzeren greep hield. Als eerste werden de pootjes bevrijd. Daarna waren beide vleugels aan de beurt en als laatste werd ook zijn rompje van zijn dwangbuis ontdaan.

Toen ik er zeker van was dat er geen lichaams-oneigen materiaal op het vogeltje aanwezig meer was hebben we hem de vrijheid terug gegeven. Familie en vrienden van de vogel die ons de hele tijd in de gaten hadden gehouden vanuit een hoge boom leken voor ons te applaudisseren; maar dan in de vorm van hard gekwetter en geschreeuw.

Heel blij en tevreden dat we deze reddingsactie hebben kunnen doen.

Aaron Hunt

Kent u Aaron Hunt? Waarschijnlijk niet. Hunt is een Duitse voetballer van Werder Bremen.

Goed salaris mag je aannemen. De belangen in het voetbal zijn groot en geen middel wordt geschuwd om als winnaar uit een match te komen. Volgens mij was het op 10 maart 2014 dat Werder Bremen tegen Nuernberg speelde.

Aaron Hunt loopt met de bal het strafschopgebied van Nuernberg binnen, komt ten val, waarop de scheidsrechter gelijk fluit en de bal op de stip legt.

Op dat moment gaat Hunt naar de scheidsrechter en zegt dat het geen strafschop was en dat hij gewoon was gevallen. Scheidsrechter trekt zijn eerder genomen beslissing weer in.

Hoe groot moet het standbeeld voor deze man (Hunt) worden?

Daarom zet ik mijn geld op twee paarden. En Nederland- en Duitsland. Eén van de twee moet toch zeker in de finale komen? En dan het liefst beide, tegen elkaar. Op deze manier kan ik ook na het WK met een gerust hart onze Duitse vrienden bezoeken.

En morgen, wat doen we morgen? Ach, just another day in paradise. In mijn geval betekent dit, 42 m2 laminaatvloer leggen. Made in Germany.

Samenzwering.

Roswell, JFK, ds. King, 6 mei 2002, de Bijlmerramp. Allemaal zaken waarbij overheden of invloedrijke figuren een twijfelachtige rol speelden. Dit soort zaken heeft mijn interesse.

Al jaren denk ik ook een soort van samenzwering te zien maar nu in deze tijd wordt mijn gevoel hiervoor steeds sterker en kan volgens mij niet meer worden ontkend. 
Overigens heb ik nog niemand anders dergelijke gedachten ook horen uitspreken.

Het betreft de VVD en de PvdA.
In de tijd van Joop den Uyl was het politiek theater overzichtelijk. Links was links en rechts was rechts.
Het is dan ook sinds het “kwartje van Kok” dat ik dacht dat er iets niet klopte. Kon nog niet benoemen wat er mis was maar zag dat er iets gaande was.
De VVD, zo denk ik, offert leden van haar partij op om bij de socialisten te infiltreren om zodoende de PvdA te elimineren.
Kok was de voorzichtige eerste linie. Bij Wouter Bos was het al volledig geslaagd. Niet een jongen van de straat werd voorman van de socialisten maar een ex-topman van de Shell. Heb ik altijd een vreemde switch gevonden daar ook VVD coryfee Bolkestein ex Shell topman was.

Nu zitten we met Samsom, via een afleidingsmanoeuvre eerst naar Greenpeace om vervolgens de belangrijkste man van de PvdA te worden. Eerst naar Greenpeace om de sypathie van de Nederlanders te winnen natuurlijk.
Ze hebben er in ieder geval geen gras over laten groeien, daar de staatssecretaris van Sociale zaken niemand minder is dan Jetta Kleinsma.
Door haar handicap zou je wellicht kunnen of mogen verwachten dat juist zij het op zou nemen voor de zwakkeren in de maatschappij. Niets is echter minder waar.

Voor de komende verkiezingen maakt het dus niet uit volgens mijn theorie of je op de PvdA of op de VVD stemt. Het is allemaal VVD.
De maatregelen, genomen door de PvdA, de gebroken beloftes (JSF) het regeerakkoord, uit alles blijkt dat PvdA VVD is geworden.
Heeft u de laatste jaren nog iets van een arbeiderspartij in de PvdA kunnen ontdekken?

De infiltranten hebben hun werk uitstekend gedaan. De PvdA bestaat niet meer.

Hoog, maart 2014

Gewoon een woord zou je zeggen waarvan we allemaal denken de betekenis te kennen of denken te weten wat met dit woord wordt bedoeld.

Ook ik dacht dat het zo simpel lag.

De betekenissen die het woord “hoog” ook heeft zijn:

1 de trap op; dan ben je immers hoog.

2 ik wil een muts op; een muts zit immers op het hoogste deel van je lichaam.

3 op een stoel, tafel of bed klimmen; dat is pas hoog

4 op de arm gedragen worden; dan ben je minstens een meter van de grond af.

5 Een vliegtuig; veel hoger kun je niet komen of toch wel

6 de maan

7 ik wil op schoot

Waarschijnlijk heb ik nog een paar betekenissen vergeten of heb ze nog niet opgemerkt.

In gesprekken met onze kleinzoon moet je alleen even weten welke betekenis hij op dat moment voor ogen heeft.

Het heeft even geduurd maar nu weten we feilloos welke betekenis van “hoog” we moeten hanteren.

Jayden wordt volgende maand twee jaar.

Geen gedicht.

Soms denk je wel eens 'k wou dat ik ook kon rijmen en dichten

Iedereen doet het, zo lijkt het wel

Dat van mij zal nooit worden als Campert, Wilmink, Dijkshoorn of Gazel

Maar ik krijg iets op papier, dat wil ik mezelf verplichten

Vaak lees ik gedichten die mij nijgen tot braken

Zwaar op de maag liggend bederven ze mijn goede bui

Tijdens het lezen moet je je inspannen hoor ik wel eens; wees daarin niet te lui

Maar gedichten lezen wil ik doen voor ontspanning en niet om mijn hersenen te kraken

Nog vaker wordt je in iemands liefdesleven meegezogen, men kan het niet laten

Vrouwen hebben het in het gedicht altijd over een bloem

Terwijl het de mannen nagenoeg altijd om iets anders is te doen

In homo erotische gedichten hoor je altijd over sterretjes praten

Wat is wel een goed onderwerp voor een gedicht, zo vraag ik mij

Moet je een thema voor een gedicht bedenken

Of moet je aan het onderwerp totaal geen aandacht schenken

En je overgeven aan ongebreidelde rijmelarij?

't Wordt zo onderhand wel tijd iets aan het papier toe te vertrouwen

Het ontbreekt mij wederom aan inspiratie in die zin

Wat ik mij op dit moment het meest vraag: Hoe krijg ik toch een goed begin

Krijg ik niets op papier dan zal me dat nog lange tijd berouwen

Nico Dijkshoorn maakt ze in het bijzijn van van Nieuwkerk en opnameapparatuur

Hij doet het elke week op woensdag, keer op keer

Niets of niemand sparend,  geeft hij  iedereen een vermakelijke sneer

Hij maakt ze op onnavolgbare manier; wat een prachtige gave van de natuur

Mijn conclusie op de dag van het gedicht is samen te vatten in vier zinnen

Schrijven moet je niet over nadenken en gewoon beginnen met tikken

Ook mag je met een schrijfblok op je schoot lekker aan je pen zitten likken

Daar ga ik nu onderhand ook maar mee beginnen

Het niveau wordt niet als van Vinkenoog

Ik schrijf dan ook niet voor het publiek

Doe het voor mezelf; ik hou wel van ludiek

Inderdaad, een schrijvers verleden heb ik niet en is niet waar ik op boog

Gelijk Vinkenoog geestverruimende middelen gaan consumeren; is dat wel kies?

Bij een writersblock doe je  dat al snel

Helemaal te gek; weet je wel

Maar nee, want u zou dan zeggen: Kijk hem 'es,  He's got stuck in the sixties

Wo ist der Bahnhof?

Zo rond mijn vijftiende, midden jaren ’70, droeg ik in die zomer; en nog jaren daarna, een Lee spijkerbroek en daarbij een lichtblauw spijkerjack met daarop het logo van het simplisties verbond dat het hele achterpand van het jasje vulde.

Ik droeg Lee omdat mijn leeftijdgenoten bijna zonder uitzondering Levi Straus droegen. Dat wilde ik niet, meegaan met de kudde, toen al niet.
Het Jack is er al lang niet meer. Het logo dat ik droeg nog wel en heb ik hieronder dus ook afgebeeld.

Aan deze periode uit mijn leven moest ik vanavond denken toen ik door onvoorziene omstandigheden alleen thuis zou zijn.
Incidenteel gebeurt het wel eens dat er twee programma’s tegelijk worden uitgezonden die de moeite waard zijn te bekijken. Of er is een andere reden waarom je een programma niet kunt bekijken. In deze gevallen ga ik een uitzending opnemen, wat slechts zelden gebeurt. Indien het een programma betreft die ik echt wil beleven en in mee wil gaan, ga ik dat alleen bekijken.

Enkele weken geleden zond de VPRO een aflevering van het simplistisch verbond uit met de titel die boven dit stukje staat.
In mijn ogen geniaal, waarom? Om met de gebroeders Temmes te spreken, wie Joost kent mag het zeggen. Is het satire?, cabaret? Indien het dat laatste is, mogen de cabaretiers van vandaag de dag zich diep schamen. Tuurlijk, andere tijden, publiek heeft andere eisen, andere problematiek die een ander soort maatschappij kritische benadering vraagt. Slechts weinigen echter kunnen dit voor mij waar maken op dit moment. Dat cabaretiers moeten aanzetten tot nadenken zijn ze helemaal uit het oog verloren. Freek de Jonge probeert het nog wel maar is geen schim meer van wat hij ooit was.
Zo werd deze avond dus een avond van terugblikken en mezelf gelukkig prijzen altijd fan van Kees van Kooten en Wim de Bie te zijn geweest- en gebleven.

Even wachten...

Je hoort wel eens zeggen dat mensen erg veel tijd kwijt zijn aan wachten.

Als je hier over na gaat denken kom je al gauw uit op files, kassa’s en wachtkamers.

Wachtkamers, deze naam hebben ze al heel snel aan deze ruimtes gegeven om mensen niet teleur te stellen.  Het zou toch wat zijn als je overal gelijk op het afgesproken moment aan de beurt bent. Dan zouden de wachtkamers dus een volkomen verkeerde naam hebben gekregen.

Toch gaat de meeste wachttijd in andere zaken zitten.

Mensen wachten de hele week op de vrijdag, het hele jaar op de zomer en hun hele leven op geluk.

Hiermee stoppen dus, nu gelijk en niet mee wachten.

Vrije dag, 10-04-13

Vandaag een vrije dag gehad en had daarbij geen planning gemaakt om iets te ondernemen. "Dat zullen we nog wel een zien" moeten mijn kinderen hebben gedacht toen ze hoorden van mijn onverwachte beschikbaarheid.

Reeds vroeg in de ochtend kwam het eerste telefoontje om hulp bij het plaatsen van een schutting. De laatste paal moest nog de grond in toen ik werd verzocht grote stukken afval te komen laden en af te voeren naar de stortplaats.

De crisis was pas echt compleet toen ik er tot mijn grote schrik achter kwam mijn nokia ergens te hebben laten liggen en dus weer de halve provincie door moest om dit kleinood met mij te herenigen.

Tussendoor nog wat foto's van kikkers gemaakt die zich in onze habitat meer dan op hun plek voelen. Het lijkt Bijbelse proporties aan te nemen met die kwakers.
Wie mij vanmiddag op mijn buik op de koude grond heeft zien liggen moet er het zijne van hebben gedacht.
Maar ja, ik kan over een aantal jaren aantonen dat ik getuige ben geweest van de grote kikkerplaag die Nederland in april 2013 teisterde. Dat ik vrijwillig mezelf heb blootgesteld aan dit enorm gevaar en door het oog van de naald ben gekropen ben ik al lang vergeten. Gelukkig hebben we de foto's nog.

Wat ben ik toch een bevoorrecht mens dat ik dit met mijn internetvrienden kan delen!

Vakantiegevoel, januari 2013

Vakantiegevoelens krijg je met dit weer.

We hebben er thuis al voorzichtig over gesproken. Valt nog niet mee moet ik zeggen om een leuke bestemming te vinden.
Het afgelopen jaar hebben we een wereldreis gemaakt; dit jaar willen we ergens anders heen.

Simon

Gister, aan het eind van de middag- het zal rond vijf uur zijn geweest, had ik een website die ik onder beheer heb aangevuld met nieuwe informatie. Volgens de meters die ik op het scherm kreeg, zou het uploaden 20 minuten in beslag nemen.

Op dat moment zag ik Simon aan komen fietsen. Op zich was dat niet vreemd want dat pleegde Simon wel vaker te doen; even bijpraten.

“Hoi Koos”, waren zijn eerste woorden, was jij er nog? Ik dacht dat je al weg was. Nee, zei ik en vertelde dat ik nog even ergens mee bezig was dat af moest en dus nog niet weg kon.

Het gesprek tussen ons mannen ging verder over wat Simon die dag had meegemaakt. Omdat ik moest wachten tot het uploaden klaar was had hij aan mij een aandachtig luisterend oor zonder dat we door iets of iemand zouden worden gestoord.

Zonder dat er aanleiding voor was zei Simon “Ik heb heb ook nog een overgrootmoeder”. Maar die is bijna dood, zo vulde hij zichzelf onmiddellijk aan en met een vanzelfsprekendheid en toon dat ik het niet durfde te weerspreken. Als ik jarig ben dan is ze er nog, maar als ik dan weer jarig ben dan is ze dood. Dit alles op een toon alsof hij het was die op een door hem te bepalen moment de stekker er uit zou trekken.

Misschien goed om te weten dat Simon in groep 1 van de basisschool zit en vier jaar oud is.

“Ik kwam eigenlijk om een snoepje te halen”. Dat snoepje kreeg hij en vertrok. Mij achterlatend met zeer uiteenlopende gevoelens en gedachten.

TV M/V 01-12-12

Op de Nederlandse televisie zijn er zenders te vinden die zich nadrukkelijk als vrouwen- dan wel als mannenzenders willen profileren. Wat mij betreft prima. Ondanks het feit dat we bij ons thuis slechts beschikken over één tv toestel, levert deze scheiding van seksen doorgaans geen problemen op.
Kwestie van aanpassen. Dat doe ik dan ook, behalve op maandag en vrijdag

Op maandag en op vrijdagavond kijk ik graag Vi zo moet ik ,misschien wel tot mijn spijt, bekennen. Dit programma is, zolang het niet over voetbal gaat, platvloers, ordinair, seksistisch, ongefundeerd en onnodig kwetsend. Maar bovenal zeer vermakelijk. Zo zeer zelfs dat ondanks alle kwalificaties die ik er aan geef er toch door mijn vrouw reikhalzend naar een uitzending van VI wordt uitgekeken.
VI zou zo maar een scene uit een plattelandskroeg kunnen zijn. Het vreemde feit doet zich voor dat de show ook door zeer veel vrouwen wordt geapprecieerd.

Op woensdag is het lady’s night bij ons. Bezig met andere zaken volg ik dan het programma Trinny&Susannah, Missie Holland meen ik dat het programma heet. Ik zal proberen duidelijk te maken waar dit programma over gaat. Twee tru…. nee, twee dames uit, ik denk Engeland, pikken hier in ons eigen Nederland dames van de straat die, in hun ogen, slecht gekleed door hun meestal beschadigd leven gaan.
Ze worden meegenomen naar een ruimte die nog het meeste wegheeft van een oude fabriekshal.
Zoals het programma gemonteerd is lijkt het alsof elke dame die zij menen te moeten aanspreken problemen in de relatie hebben ofwel net een zwangerschap achter de rug hebben. Of Trinny of Susannah wordt het meest gevolgd door de camera. Ik weet namelijk niet wie Trinny of Susannah is.
Eén van de twee maakt er de gewoonte van om direct na de openingszin het jasje van het slachtoffer open te maken, te constateren dat ze “nice boobs” heeft en nog voordat deze woorden zijn uitgesproken de mooiste vormen die de natuur ooit heeft voortgebracht met beide handen en midden op straat te omvatten.
De slachtoffers schijnen dit allemaal te laten gebeuren. Ik wou de beelden wel eens zien van het aantal keren dat ze een handtas tegen haar hoofd geslingerd krijgt.

Toch niet zoveel verschil tussen mannen en vrouwen programma’s

Olympisch record, 01-08-12

Vandaag was de dag waar mijn vrouw reikhalzend naar uit had gekeken. Voor de eerste keer zou onze kleinzoon komen logeren. 

Slechts een paar uurtjes, maar toch.

Terwijl ik bezig was zag ik mijn vrouw de kleine Jayden de fles geven. Het zal rond half zes zijn geweest. Maar zeker weten doe ik dat niet. Om de een of andere reden was ik elk besef van tijd volkomen kwijt. In de verte hoorde ik dat de Olympische Spelen of via tv of via radio werden uitgezonden.

Hier verder geen aandacht aan bestedend, ging ik verder met m’n werkzaamheden. Tot dat: “Koos je moet me helpen”. Nadat de kleine z’n fles had geconsumeerd, deed hij een boer, gevolgd door een innemend lachje zoals slechts de allerkleinsten dat kunnen en duidelijk waarneembare flatulentie.
Dit laatste had tot gevolg dat onze living werd gevuld met een aroma die we al heel lang niet hadden waargenomen.
Inspectie wees uit dat de rug van de baby, als ook zijn nek en haren plots van kleur waren veranderd en ja, hoe zal ik het zeggen, je kunt het het beste als geel betitelen. Niets herinnerde nog aan de geur van Zwitsal waar hij deze ochtend mee was ingesmeerd.
Zonder dat het IOC dit heeft gemerkt is wat mij betreft Nederland een medaille rijker geworden. Deze prestatie van het kleine joch had zeker een plaats op het erepodium gehaald.

Lentekriebels

Zo af en toe ga je bij vrienden, kennissen of familie op bezoek. Dit om te kijken hoe het met de ander gaat, hoe het met de gezondheid is, hoe oma het maakt, hoe de kinderen zich ontwikkelen, of de pup al zindelijk is, is de badkamer al opnieuw betegeld. Duizend redenen kan een dergelijk bezoekje hebben maar een bezoekje kan ook zonder reden plaats vinden; ervaringen uit het verleden hebben geleerd dat je het gezellig kunt hebben met de ander.

Zo waren we afgelopen weekend bij kennissen om een kopje koffie te drinken en wat bij te kletsen. Ik ga niet zeggen; “een bakkie doen”. Vreselijk taalgebruik. Toch hoor je dit veel mensen zeggen.

Nee, dat is niet mijn ding. Dit laatste schrijf ik niet omdat ik hiermee wil aangeven dat ik de uitdrukking “een bakkie doen” niet gebruik, maar schrijf ik om nog een uitdrukking te noemen die je vaak hoort, maar ook taalgebruik is die ik niet de mijne wil maken.

We dwalen echter af.

Toen we aankwamen waren we niet de enige gasten. Nog twee echtparen waren bij onze kennissen op bezoek. Het werd inderdaad een gezellige middag waarbij allerlei hoogstaande onderwerpen over te tafel kwamen die de diepgang van een surfplank hadden. Daarbij moet je denken aan nederlands gespreksonderwerk nr 1 het weer, Maxima en Alex en het paardenvlees schandaal. Het laatste schandaal scheen te zijn dat er paardebloemen zijn gevonden in een vegetarische schotel.

Het onderwerp dat het langst aan bod kwam was toch wel het voorjaar en de daarbij behorende schoonmaak. Voor de lezeressen die na, laten we zeggen, 1990 zijn geboren verdient dit wellicht enige uitleg. Sinds mensen niet meer rondtrekken maar zich permanent gingen vestigen begon bij vrouwen, nog voor de zonnewende, het bloed te kriebelen. Boomstronken, schaaldelen die als tafel dienden werden naar buiten gesleept, hooi uit de bedstee werd verschoond en de berenvellen gingen een dag de rivier in. Het onderkomen was schoon en kon er weer een jaar tegen. Wat er precies is gebeurt, ik weet het niet maar dit gebruik is in onmin geraakt bij de moderne vrouw.

Kort samengevat, dit was dus de voorjaarsschoonmaak.

Onlosmakelijk verbonden aan de schoonmaak was volgens de dames in het gezelschap, het opruimen en/of afvoeren van spullen.

“Als je iets een jaar niet hebt gebruikt moet je het wegdoen” zei een van de aanwezige dames. “Als we straks thuiskomen, kun je de koffers pakken ”, sprak haar man.

De vakantie is voorbij. 29-08-12

De omschakeling van niets doen naar je verplichtingen tegenover je werkgever is zonder problemen verlopen.

Vier weken vakantie. Als je er voor staat lijkt het een eeuwigheid te duren; als je terugkijkt lijkt het of je een extra lang weekend hebt gehad.
Mensen vragen hoe je vakantie is geweest; ik zal dat in cijfers proberen weer te geven.

200 meter hout tot afrastering v...erwerkt.
24 m2 geisoleerd dakplaat geplaatst.
10 banden onder berging vernieuwd
4 x naar de vuilstort
400 rvs schroeven gebruikt (40x4)
1 x BBQ
6 bussen verf verstreken
2 draagbalken van 420 cm peplaatst.
6x naar de gamma
1 laadbak van graafmachine geel zand gebruikt
8 m2 tegeltjes gelegd

De hoeveelheid koffie, biertjes of de hoeveelheid regen die is gevallen heb ik helaas niet bijgehouden, ook cijfers over andere bezigheden moet ik helaas schuldig blijven.

Musculus glutaeus maximus

Zelden verloopt een weekend bij mij zoals een weekend zou moeten verlopen.

Afgelopen zaterdag hebben we samen met lotgenoten, op uitnodiging van de RABO het retourtochtje Veendam-Stadskanaal per stoomtrein meegemaakt, Uiteraard was de kleine ook daarbij aanwezig die logeerde immers bij ons. Maar toch wel leuk om een keertje mee te maken.

De zaterdagavond verliep rustig zonder noemenswaardige zaken. Klokken een uurtje teruggezet. Naar bed- en afwachten hoe ik wakker zou worden. Meestal ben ik een dag of drie, vier, niet mezelf na deze, in mijn ogen, volkomen zinloze bemoeienis met de natuur.

Zondagochtend, vroeg wakker zoals verwacht. Om acht uur zaten we al aan de koffie en hadden ons ontbijtje al gehad.

Wat zullen we nu beleven dacht ik toen om acht uur precies de telefoon ging.

“Opa, kan ik vanmiddag bij jullie komen?”.Lijkt me leuk zei ik, nog niet wetend wat dit voor het verdere verloop van die dag zou betekenen.

Rond twee uur die middag werd de kleine bij ons gedropt. Zijn vader en moeder gingen op bezoek in het ziekenhuis bij een vriendin van hun die geheel onverwacht afgelopen vrijdag in het ziekenhuis was opgenomen. Ook waren bij het ziekenbezoek nog twee andere vriendinnen aanwezig.

Toen na afloop van het bezoek aan de vriendin het complete gezelschap bij ons thuis kwam napraten was het zo ongeveer etenstijd. Ze besloten dat de maaltijd maar bij ons moest worden genuttigd. Aldus geschiede.

In het voorste gedeelte van de woning zat ik met m’n zoon een wijntje te drinken terwijl de aanwezige dames gezamenlijk in de keuken de afwas aan het doen waren.

Toen de dames zich bij ons voegden nam de kleine het besluit om met een aanloop bij mij op de schoot te springen. Op zich niet zo raar, dat doet hij meestal.

Nu kwamen zijn knietjes terecht op een plek waar ik dat liever niet had gehad. Sinds enkele weken heb ik een behoorlijk pijnlijke plek in, op of aan mijn musculus glutaeus maximus

“Au” zei ik op onderdrukte toon toen ik deze onomatopee uitsprak en verweet mezelf op hetzelfde moment dat ik deze uitdrukking van pijn had gebruikt. Zonder dit zou de pijn precies hetzelfde zijn geweest  dacht ik en had de volgende alinea niet kunnen- of hoeven schrijven. Leermomentje.

“Heb je pijn opa?” vroeg de kleine. “Valt wel mee” loog ik en zei dat ik een beetje een zeer been had.

“Hoe komt dat dan? Ben je gevallen?”

Pijn is in zijn beleving en in zijn wereldje blijkbaar nog onlosmakelijk verbonden met vallen. Op een andere manier kun je blijkbaar geen pijn krijgen.

Ik antwoordde hem dat ik niet wist hoe dat kwam, maar vooral benadrukte ik dat ik niet was gevallen. Met dit antwoord van mij kon hij niks.

Zijn volgende vraag lokte dan ook een gulle lach bij de aanwezigen uit terwijl ik gelijk in de denkmodus schoot.

Als driejarige voelt  hij, hopelijk in dit geval onterecht,  aan dat er leeftijdsgerelateerde aandoeningen zijn. Verbazingwekkend.

Zijn vraag was:”Komt dat omdat je óud bent opa?”.

Morgen toch maar een afspraakje bij de dokter maken.

De Koning te rijk, 05-09-12

Afgelopen zondag was een prachtige dag. Vroeg uit de veren om er op uit te trekken en te gaan fotograferen. Zonder van te voren een bestemming of onderwerp te kiezen. Tenminste dat was de bedoeling op deze zonovergoten dag. Ware het niet dat ik de dag er vóór vogelvoederhuisjes had opgehangen en terwijl we nog bezig waren ons croissantje met een kopje koffie te consumeren, zag ik een koolmeesje zich naar het voederhuisje begeven, schoorvoetend kwam hij dichterbij.

Je zag dat hij twijfelde wat te doen met deze voor hem nieuwe voederplaats. Zijn honger en nieuwsgierigheid wonnen het van zijn angst voor het onbekende. Balancerend over de rand van de schutting en daarbij schichtig om zich heen kijkend, stapte het huisje binnen, pikte een zaadje om zich vervolgens als een dief in de nacht weer uit de voeten maken; of vleugels eigenlijk.

Dit was het moment waarop ik besloot om er deze ochtend niet op uit te trekken. Ik heb m’n statief op ongeveer een meter van het huisje gezet, de juiste lens aangebracht, afstandsbediening gecontroleerd, meest geschikte instelling voor de camera gekozen en toen begon het wachten op dat klein schepseltje of één van zijn familieleden. Onder het genot van een tweede kop koffie verstreek het eerste kwartier.
Waarom spreekt hij van een kwartier zult u zeggen; nou, simpel.
Dit is het moment waarop mijn camera zichzelf uitschakelt en je opnieuw moet instellen dat je met een afstandsbediening werkt. Achteraf bezien was de hele opzet natuurlijk een volkomen verkeerde keuze die ik heb gemaakt in dit specifiek geval. Om het kwartier kom je dus in beeld bij eventuele klanten van het gratis aanbod van voedsel. De keuze van deze enscenering had tot gevolg dat ik die ochtend op enkele wespen na, geen vogel meer heb gespot. Jammer, maar ik kom wel vaker thuis zonder een foto te hebben geschoten.

Toen ik m’n vrouw van mijn miskleun had verteld, werd mijn ochtend toch nog weer goed.
Ze zei: “je had een telelens moeten pakken, op ruime afstand gaan zitten en vervolgens met je hand de ontspanknop indrukken”.
Heel gek, maar daar had ik die ochtend op geen enkel moment aan gedacht, zo zei ik.
Mijn ondoordachte actie verleide haar tot de uitspraak: “Alle mannen zijn sukkels en ik ben met hun Koning getrouwd”.

Kun je op een prachtige, maar in zekere zin mislukte ochtend een groter compliment krijgen?
Ik,…..een Koning.

Bal is onderweg

Bal is onderweg

En dan ben je de hele avond bezig om de camera juist te positioneren, de lampen zo te plaatsen zodat het licht precies op die plek komt waar jij het van te voren bedacht had. Wat is studiofotografie toch leuk!

Tomtom.

Door het model auto waar ik in rij worden we regelmatig door de kinderen gevraagd of we mee kunnen naar Ikea, Mediamarkt of andere zaken waar grotere aankopen worden gedaan.

Vandaag lag het iets anders. Via marktplaats was iets aangeschaft wat niet in een reguliere auto zou passen. Dus, “pa; heb jij zaterdagochtend tijd?”. Er vanuit gaande dat de aankoop me weer richting Groningen-stad zou sturen vroeg ik in eerste instantie maar gelijk of het Ikea of Mediamarkt zou worden.  Ik zat er helemaal naast. Het bleek te gaan om het pittoreske plaatsje Annen.

Tussen 12:00 en 13:00 uur hadden ze alvast voor mij afgesproken.

Nu was het vandaag, net als gister, de dag waarop we de zorg voor-, of over onze kleinzoon hadden.

En dan weet ik het wel, “opa, ik wil mee!!”.

Rond het middaguur hebben we gezamenlijk een broodje gegeten, wat bijna altijd een zeer plezierig moment van zo’n dag is. Omdat het zaterdag is, doet oma nog net iets meer haar best om allerlei lekkere, maar wel gezonde hapjes op tafel te zetten dan op een doordeweekse dag. Waarom dit zo is, weet ik niet.

Rond 12:30 reden we richting Annen. Radio op Dolf Jansen, Tomtom geprogrammeerd naar het adres waar we moesten zijn. Toen het stil werd achter mij heb ik de radio uitgedaan en begon ik op zijn niveau te  kletsen met de kleine.

Toen er echter nog maar weinig gespreksstof meer over was, heb ik hem uitgelegd hoe een tomtom werkte. We reden inmiddels in Annen en ik vertelde dat we er bijna waren. Ik wees met mijn vinger naar het beeldscherm van de navigatie en zei tegen hem dat we er waren als we bij “het vlaggetje” waren.

Ongeveer een minuut later zei Eva “bestemming bereikt”. We zijn er zeg ik tegen Jayden.

Nog niet opa zei de kleine. Echt wel, protesteerde ik.

“Nee orr, hier staat niet vlag in de tuin”.

Zoals ik het schrijf, zo spreekt hij “hoor” met een gedraaide, Veendammer “o” en “r “uit.

Jayden is drieënhalf jaar.

Je kon mij wegdragen.

Aangename verrassing.

Gister, 19 maart 2015, dreigde een normale dag te worden. Thuisgekomen van het werk konden we niet al te lange tijd later aanschuiven voor de maaltijd.

Nadat we de dag hadden doorgenomen, zoals elke avond op dit moment gebruikelijk is, kreeg ik de mededeling na de maaltijd gelijk te gaan douchen en me zelf te kleden als ging ik naar een feest.
Volgzaam als ik ben voldeed ik aan dit verzoek en drie kwartier later was ik in die staat zoals van mij werd verwacht op dat moment.

Iets later ging de deurbel; mijn zus stond voor de deur. Ben je er klaar voor? zo sprak ze. Ik zei dus dat ik dat niet wist omdat ik er op dat moment nog geen notie van had wat me te wachten stond.

Iets later zat ik bij haar in de auto en we bleken richting Veendam te rijden. Naar het Cultuur- en Congrescentrum van Beresteyn zo bleek.
Martin Simek hield hier een lezing en mijn zus had twee kaarten hiervoor.
De voorstelling, het licht en geluid, alles was tot in de puntjes verzorgd. Een prachtig samenspel tussen Martin Simek en Kor Kuiper lagen hieraan ten grondslag.
De voorstelling was zoals verwacht, Simek die op zijn eigen wijze verhalen uit zijn turbulente leven deelde met het talrijke publiek.

Na afloop bleek dat Simek precies zo is zoals ik hem had ingeschat. Het zou je buurman kunnen zijn. Na afloop bood hij alle tijd en ruimte om een gesprek met hem aan te gaan. Van deze mogelijkheid heb ik dan ook ruimschoots gebruik gemaakt.

Drie CB’s later en met een hoofd vol prettige herinneringen waren we rond 23:30 weer thuis.

Wortel en ui

Wortel en ui

12 oktober 2012

Je kent het misschien wel. Zo niet, dan ben ik de enige en moet ik me werkelijk zorgen gaan maken. Een avond dat je geen zin aan tv, pc of welk ander aangenaam tijdverdrijf hebt. De verveling is toegeslagen en geen enkele suggestie die me aangereikt werd kon mijn gevoel van onbehagen wegnemen.

Jaloers op mijn vrouw die zich aangenaam liet vermaken door een tv programma dat totaal mijn interesse ...niet had, begon ik in eerste instantie met de hondjes te donderjagen. Dit tot ergernis van mijn vrouw die graag het Nederlands gesproken programma wou volgen. Ik nam plaats op de bank naast mijn vrouw. Wat nu? Dacht ik. Meestal begin ik op zulke momenten puberaal gedrag te vertonen. Zo ook nu.

Quasi nonchalant stak ik een vinger in haar oor. Nou moet u zich niet voorstellen dat het lukte tot het eerste vingerkootje volledig was verdwenen, maar het begin was er. “Als je je verveelt, doe dat op een andere plaats en niet hier” kreeg ik te horen. “Ik weet niet wat ik doen moet, ik verveel me, heb jij niet iets?”

Haar antwoord bracht mij naar de keuken. Snijplank en mijn scherpste mes legde ik klaar. Ik zou het eten voor morgen gaan voorbereiden. Nou moet ik zeggen dat mijn vrouw uitstekend kookt, en ook nog eens met liefde, elke dag weer. Het betreft hier echter een klus die haar in een dergelijke toestand brengt dat huilen haar nader staat dan het lachen. Juist, het snijden van uien.
Vreemde maar toch wel komische taferelen heeft dit in het verleden opgeleverd. Zo heb ik gezien dat ze deze plaaggeesten in de buitenlucht sneed terwijl de temperatuur daar zeker geen aanleiding toe gaf. Onder een stromende waterkraan, maar wat me het duidelijkst is bijgebleven, is dat ik op enig moment van buiten de woning naar binnen keek en mijn vrouw met een duikbril op liep.
Dit ongewoon schouwspel, althans bij ons thuis, trok me uit nieuwsgierigheid naar binnen. Met een blik op het aanrecht behoefde ik geen verdere uitleg. “Gaan we zwemmen straks? “ vroeg ik nog wel, zonder dat ik een antwoord verwachtte.

Mede door mijn werk is het voor mij de meest normale zaak van de wereld om grotere hoeveelheden klaar te maken. Het zakje uien en ook de wortelen legde ik bij me neer op het aanrecht. Na m’n handen te hebben gewassen begon ik met het schoonmaken en snijden van de wortelen. Ongeveer 10 grote penen sneed ik in stukjes zodat ze in een redelijk tempo gaar zouden kunnen koken.
Nadat ik het snijwerk had afgerond, de gebruikte spullen had opgeruimd begaf ik me weer naar de huiskamer. Daar gaven onze hondjes aan dat het tijd was om te wandelen. De verveling was voorbij.